Rok 2020 zaczął się potężnym szokiem. Szokiem dla mnie, 36 latka, dla mojej mamy i brata.
Otóż tata zrobił sobie 3 tygodnie temu Rezonans Magnetyczny Prostaty, bo tak doradził miejscowy lekarz urolog na podstawie PSA [oraz] badania per rectum.
Wynik jest zły, ale czy bardzo?
To, co najdziwniejsze, wcześniejsze (09.2019) badanie PSA wykazało tylko nieznaczne podwyższenie - 4,8 ng/ml,
a kolejne, wykonane kilka miesięcy później, wyszło takie:
tPSA 4,4 ng/ml (a więc spadło), f/tPSA 20% (czyli nie bardzo dobrze, ani bardzo źle).
Co istotne, tata nie ma żadnych objawów. Nic go nie boli. Nic nie odczuwa.
Waży ponad 90 kg, ale nie jest bardzo otyły. Zawsze miał poczucie humoru, niczym się zbytnio nie przejmował, nigdy na nic nie chorował...
Poniżej przedstawiam Wam wynik rezonansu:
PM gładkościenny i cienkościenny bez zmian endofitycznych i egzofitycznych.
Gruczoł krokowy o wymiarach 40x40x30mm.
W prawym płacie w strefie peryferyjnej przy pasmowata zmiana o wymiarach 19x16x11mm hipointensywna w obrazach T2
zależnych i T2 FAT-SAT. Nie wykazuje cech restrykcji dyfuzji ani wzmocnienia kontrastowego - zmiana podejrzana o npl PIRADS 4.
U podstawy gruczołu okrężny okołocewkowy obszar hipointensywny w obrazach T2 zależnych i T2 FAT-SAT.
Nie wykazuje cech restrykcji dyfuzji ani wzmocnienia kontrastowego. Przechodzi na podstawę pęcherzyków nasiennych - zmiana podejrzana o [npl] PIRADS 5.
Esica i rectum bez zmian patologicznych.
Przestrzeń wewnątrz i zaotrzewnowa bez limfadenopatii.
Niepokoi mnie ten fragment: "przechodzi na podstawę pęcherzyków".
Czy to oznacza, ze już jest naciek wewnątrz pęcherzyków? Czy jest możliwe, że rezonans został odczytany z błędem?
Tacie udało się dostać na wizytę do doktora Siekiery (podobno bardzo dobry specjalista) i właśnie on w CO w Bydgoszczy będzie tatę prowadził w dalszej diagnostyce. Teraz jest oczekiwanie na biopsję (zapewne dość długie, bo jej termin będzie ustalony za tydzień, nawet nie wiem czy ze znieczuleniem i jak to wygląda.
Nie ukrywam, że się boimy, tata nie daje po sobie poznać, że także się boi.
Jako nauczyciel matematyki podchodzi do tego jak do cyfr: zero-jedynkowo, co ma być to będzie.
Ale czuję, że wewnętrznie chyba przeżywa bardzo: raz zostawił kartę płatnicza w markecie przy kasie przez roztargnienie. Staram się być wsparciem dla niego i mamy, ale trudno mi je okazać, bo sam od pewnego czasu zmagam się i z nerwicą lękową i z własną orientacją.
Czy ktoś z Forumowiczów miał podobny przypadek? Zbliżony wynik rezonansu mimo niezbyt wysokiego PSA? Czy po tym wyniku, bez biopsji, już można wyczytać, czy tata ma szansę na wyleczenie? Czekam na odzew i parę słów pocieszenia
