Hej, hej, hej sokoły

[el1948]

7.00 a na liczniku mam juz pół kilometra.
Wczoraj odwiedziła mnie pani aestezjolog. Prowadziła mnie podczas frezowania zatoki I podczas przeszczepu. Podobno obiecałem ze zatancze dla niej kankana!? Nic takiego nie pamiętam i pewnie mi to wmawia ale napisałem jej sympatyczną dedykację w Kresowej opowieści.

[el1948]

I juz hepatologia! Gdybym wysłał Wam fotkę mojej nowej sali, to powiedzielibyscie, ze to jakaś prywatna klinika w USA, a nie Warszawa i Banacha!
Łóżka z elektryczną regulacją wszystkiego, co można i przede wszystkim 22 stopnie od dyskretnej klimy przy północnej wystawie okien, a nie 30+ przy południowej na chirurgii. Sala 3 a nie 4 osobowa, tylko Ci pacjenci! Wracają czasem do szpitala po przeszczepie wątroby. Niestety!

[el1948]

Przestalem nadążać!
Śliczna 30-35 letnia lekarka i młody 40-45 letni profesor powiedzieli, ze jesli sprawy nadal będą podazaly w takim tempie w dobrym kierunku, to w sobotę idę do domu! Najbliższą! Z tym, ze po kilku dniach muszę się stawić w poradni transplantacyjnej.
W pełnej euforii oznajmilem, ze w takim razie do soboty muszę zdobyć kondycję, by samodzielnie wrócić do Wroclawia. Dopiero teraz naszła mnie refleksja, ze oboje musieli zastanawiać się nad pytaniem, jakim idiota musi być facet, który w 13 dniu po przeszczepieniu, chce w 30 stopniowym upale samodzielnie przejechać 350 km?

[bela71]

Oby sprawy zdążały w jak najlepszym kierunku
Co powiedzieli lekarze na Twoje sobotnie plany?

[el1948]

Nie powiedzieli nic. To była nasza pierwsza rozmowa, a ja, chociaż będę ćwiczył regularnie, to jednak pojadę jako pasażer. Do samodzielnej jazdy powrócę za dwa tygodnie, bo jazda jest dla mnie relaksem. Jeśli oczywiście nie trzeba np. zmienić koła.

[el1948]

Fantastycznie przespana noc! Oczywiście z pomocą farmakologii, która jednak na chirurgii nie dzialala.
Mam już plan intensywnych ćwiczeń w układzie lozko- korytarz - schody i do soboty chce zdobyć taką kondycję by rzeczywiscie móc prowadzic samochód. Oczywiście tego nie zrobię ale cel mam.
Na nieszczęście moje i wykładowcy UW dolaczyl do nas Mazur . Jest 5.40 a on juz dzwoni do Pisza i w wulgarnych słowach opieprza żonę ze nie chce zabrać go ze szpitala. Nie rozumie że musi przejść przez hepatologie. Mazur nie spuszcza wody w toslecie, nie myje i nie dyzenfukje rąk. Nie jest to sympatyczne.

[el1948]

To już 12 doba po przeszczepie. Sprawy ciągle zmierzają w dobrym kierunku i lekarze są zadowoleni ale jutro nie wyjdę. Trzy dni temu dopadła mnie jeszcze nie rozpoznana infekcja (posiew krwi to 5 dni) chociaż już antybiotykowo zwalczona i to ona mnie zatrzymała. Z drugiej strony ciągle mam 40 metalowych klamerek na cięciu i jakoś nie wyobrażam sobie wyjścia z nimi.
Ćwiczę regularnie i np. dzisiaj mam już 3+3+3+2 zaliczone piętra.
Pozdrawiam
Edward

[wlobo135]

Witaj Edward na podstawie mojego doświadczenia nie radziłbym Ci wracać do Wrocławia samochodem, nawet na rozłożonym siedzeniu. Jesteś świeżo po poważnej operacji, masz jeszcze klamerki, a samochód mimo wszystko trzęsie. Rozważ jazdę pociągiem. Nie trzęsie, masz możliwość poruszania się, i może nawet jechania w pozycji leżącej.
Pozdrawiam i czekam na dalsze dobre wieści
Włodek

[el1948]

Drogi Wlodku.
To już postanowione - wracamy za tydzień własnym samochodem, który sam poprowadze. Pociąg to mnóstwo ludzi i groźnych dla mnie wirusów więc odpada. Klamerek mieć już nie będę a trzęsienie jest problemem nie ze względu na wątrobę ale ew. przepukline. Na to mam juz odpowiedni pas.
A wczoraj zaliczyłem 16 pięter i to plus odstawione zupa mleczna sprawilo ze cukier z którym ciągle mam kłopoty nie przekroczył 135
Pozdrawiam
Edward

[zosia bluszcz]

To już postanowione - wracamy za tydzień własnym samochodem, który sam poprowadze.

Sorry Edwardzie, ale osobiste prowadzenie samochodu, w dodatku na dalekiej trasie, w trzy tygodnie od operacji, jest to pomysl z gatunku idiotycznych.

Literatura mowi o min. 6 tygodniach, czesciej o 2-3 miesiacach.
I nie bez przyczymy.
Leki immunospresyjne, ktore bierzesz moga wplywac na jakosc widzenia, szybkosc reakcji a co za tym idzie, mozliwosc blyskawicznego zastopowania poruszajacego sie pojazdu.
Nie bez przyczyny rowniez, pacjentowi "zachodniemu" doradza sie poinformowanie o otrzymaniu przeszczepu ubezpieczyciela samochodowego.

Tak jak nie wypuszcza u nas ze szpitala swiezo upieczonych rodzicow nie upewniwszy sie uprzednio, ze maja wlasciwa kapsule samochodowa dla noworodka czy tez pacjenta po zabiegu wykonananym w sedacji dozylnej (biopsja prostaty, kolonoskopia, gastroskopia) bez upewnienia sie, ze odwiezie go do domu "responsible adult", tak w przypadku przeszczepu "duty of care" i zdrowy rozsadek nakaze szpitalowi poinformowanie pacjenta o wszelkich mozliwych skutkach ubocznych operacji oraz stosowanych lekow (w tym wplyw na prowadzenia pojazdow mechanicznych) i upewnienie sie, ze pacjent wszystko zrozumial.


NHS tak oto pisze o prowadzeniu pojazdow mechanicznych i powrocie do pracy:

Driving and returning to work

You should avoid driving for up to two months, because the transplant procedure and immunosuppressant medication can affect your vision, reaction times and ability to perform emergency stops.
Speak to your doctor first if you feel ready to drive again. It's also often a good idea to inform your insurance company of your situation.
http://webcache.googleusercontent.com/s ... =2&ct=clnk

[el1948]

Zosiu,
jestem zdyscyplinowanym pacjentem i dostosuje się do zaleceń lekarzy. Jeśli odradza, to nie pojadę. Pytałem o wpływ leków immunosupresyjnych na prowadzenie pojazdów i powiedziano mi, że go nie ma. Dużo chodzę zwłaszcza po schodach, dzisiaj już 480 stopni, i nie zaobserwowalem jakichkolwiek zaburzeń widzenia czy równowagi. To pozwala mi realnie myśleć o osobistym prowadzeniu samochodu. Dodatkowo moje przyjazdy do Warszawy będą teraz częste, co 1-2 tygodnie i samowystarczalnośc komunikacyjna jest czymś niezwykle pożądanym. Twoich uwag na pewno nie zlekcewaze i bardzo za nie dziękuję.

[el1948]

Była wizyta, zapytałem! Powiedzieli dokładnie to, co Zosiu napisałaś. Jutro wypis, w piątek powrót do Warszawy i mocno to komplikuje nam życie, ale wyjścia nie ma.
Pozdrawiam
Edward

[szef admin]

Była wizyta, zapytałem! Powiedzieli dokładnie to, co Zosiu napisałaś. Jutro wypis, w piątek powrót do Warszawy i mocno to komplikuje nam życie, ale wyjścia nie ma.
Pozdrawiam
Edward

W piątek na jednodniową kontrolę czy pobyt w szpitalu?

[zosia bluszcz]

Jutro wypis, w piątek powrót do Warszawy i mocno to komplikuje nam życie,

Jezeli jutro wypis (wtorek) a w piatek wizyta kontrolna, to moze jednak zostan do piatku w Warszawie?

[kangur__2007]

Jutro wypis, w piątek powrót do Warszawy i mocno to komplikuje nam życie, ale wyjścia nie ma.
Pozdrawiam
Edward

Skoro masz wyjechać z W-wy do Wrocławia we wtorek, a w piątek być z powrotem na badaniach, to daj sobie siana z tym ganianiem tam i nazad, które ci dobrze nie zrobi jakby na to nie patrzeć. Wynajmij sobie pokój w przyzwoitym hotelu i spędź dwa dni leżąc w nim martwym bykiem, z przerwami na spacery po parku. Trzeba się trochę szanować - w końcu dopiero co wróciłeś z plaży nad Styksem, gdzie ciągle zezowałeś na przeciwległy brzeg, czy już po ciebie płyną. Nalezy ci się relaks z daleka od Mazura.

[el1948]

Już odpowiadam.
Przed chwilą Profesor obejrzał szwy, podotykal je i stwierdził, że wszystko jest OK i jutro będą zdjete. Kontrolna wizyta w poradni transplantacyjnej bedzie więc w następny piątek, 30 wrzesnia. Więc jutro do Wrocławia, a powrót za 10 dni. To ma sens!
Dziękuję za dobre słowa a przywolanie plaży nad Styksem bardzo trafne. Pisałem chyba o morfinowych wizjach i facecie, elokwentnym, który pojawiał się natychmiast po zamknięciu oczu. Może to był wyslaniec z drugiego brzegu?

[kangur__2007]

J Pisałem chyba o morfinowych wizjach i facecie, elokwentnym, który pojawiał się natychmiast po zamknięciu oczu. Może to był wyslaniec z drugiego brzegu?

Moja pani anestezjolog objaśniła mi swego czasu, że sama tylko goła morfina nie tylko że powoduje wizje, to jeszcze te wizje są czarne i pesymistyczne. Anestezjologia zachodnia dodaje zatem do morfiny kapkę ketaminy, która ma działanie lekko euforyzujące i bardzo poprawia nastrój pacjenta, co mogę potwierdzić osobiście. Ketamina to w ogóle ciekawy lek - stosowana jest jako środek przeciwbólowy i do anestezji w wojskowej medycynie polowej, bo należy do grupy tzw. 'dissociative anaesthetics' - odłącza pacjenta od rzeczywistości, im większa dawka tym większy dystans od realiów. 100 mg ketaminy, i żołnierz już się nie gryzie tym, że mu oberwało obie nogi, i nie grozi że będzie strzelał do sanitariuszy.

[el1948]

Moje wizje były czarno-białe i emocjonalnie raczej obojętne. Rozmawiam z żoną, a kiedy zamykam oczy, to nagle dosiada się jakis facet. Włącza się do rozmowy z sensownymi wypowiedziami, ale kiedy otwieram oczy on znika.
Pytam zone czy powiedziałem to o czym rozmawiałem z facetem bo doskonale pamiętam o czym była rozmowa, a ona mówi, że nic takiego nie mówiłem. Ciekawe i raczej przyjemne doświadczenie.

[Mariolek68]

Jejku! Jejku! Początek roku szkolnego, gonitwa za ostatnimi książkami, zeszytami itp.. nie zaglądałam do sokołów i przegapiłam Twój przeszczep!
Gratulacje wielkie! nie trzymałam kciuków mocno zaciśniętych 4 września to będę trzymać teraz ( a inni niech odpoczną:) żebyś szybko wracał do zdrowia
serdecznie pozdrawiam
Mariola

[wlobo135]

Witaj Mariolek68
Przeczytałem Twój sympatyczny post w sokołach i przypomniał mi on inną forumowiczkę o tym samym imieniu Mariola, piszącą pod podobnie brzmiącym nickiem Yolek 79. Posty Yolka były zawsze bardzo ciepłe i pełne troski o osobę do której pisała. Potrafiła wspaniale zażegnać spory do których czasem dochodziło między forumowiczami a w tamtym czasie Administratorzy nie mieli możliwości ingerowania w treść postów. Jej posty ozdobione były awatarem przedstawiającym bardzo ładną, uśmiechniętą dwadziestoparoletnią dziewczynę. Yolek był aktywny w latach 2009-2012 dlatego chyba niewielu forumowiczów czytających obecnie forum ją pamięta.
Swój post kończę pozdrowieniem skopiowanym z jednego z pustów Yolka

"Pozdrawiam, życząc Wam Kochani dużo dobrych dni i chwil, optymizmu i dziękuje,że jesteście"
Włodek

[el1948]

Jest sympatycznie kontaktować się z miłymi i życzliwymi ludźmi. Życie niesie nam tyle problemów, że warto szukać tych, z którymi łatwiej je pokonywać. W przeszłości sam brałem w polemicznych dyskusjach, ale mam nadzieję, że to już historia. Dostałem nowe życie i chciałbym, aby stresów było w nim jak najmniej.

No i już w domu! Przyzwoita klawiatura, a nie smartfon, który przy edycji tekstu miał często inne pomysły niż ja.
Podróż, tylko czterogodzinna i jako pasażer, autostradami i ekspresówkami gładkimi jak stół, solidnie dała mi w kość. Moja kondycja z Banacha oczywiście się przydała, ale łatwo nie było. Teraz powoli, na domowej kuchni, będę dochodził do siebie, bo rzeczywiście jestem jakby nieco obok.
Zosiu - za przestrogę i czujność czapki z głów!
Edward

[bela71]

Bardzo się cieszę, że najcięższy etap za Tobą. Życzę szybkiego powrotu sił, a w nowym życiu - dużo radości wielkich i małych

[el1948]

Też się, bela71, cieszę i powoli odzyskuję siły. A wymęczono mnie przy okazji przeszczepu okrutnie. Zapamiętałem takie oto 'wejścia' do mojego ciała:

ok. 40 cm cięcie, tzw. 'rekin' i 40 metalowych klamerek
wkłucie centralne przez tętnicę szyjną gdzieś w pobliże komory sercowej
wkłucia pod pachami
wkłucie w tętnicę udową
dwa dreny w prawym boku
jeden dren w lewym boku
sonda żołądkowa przez usta
trzy wenflony żylne
dwa wenflony tętnicze

Z tego zostało mi już tylko 20 klamerek, które będą usunięte za tydzień.

[el1948]

Teraz o etycznym aspekcie przeszczepu wątroby.
Rozmawiałem z kilkoma facetami po przeszczepie i każdy z nich wiedział w jakim wieku był dawca i jakiej był płci. Tyle informacji mogą udzielić lekarze, ale ja ich o to nie zamierzam pytać. Taka wiedza może być tylko obciążeniem, a po co mi to.
Jestem wdzięczny anonimowym bliskim dawcy, bo naprawdę trzeba wykazać się silnym charakterem, by w obliczu tragedii powiedzieć TAK na pytanie o zgodę na pobranie narządów. Wątroba zmarłej tragicznie osoby uratowała mi życie, ale ja uratowałem ją od spopielenia lub zgnicia w ziemi. To taka dość makabryczna, ale jakże piękna symbioza.
Edward

[el1948]

Wczoraj minął piąty tydzień od transplantacji. Za kierownicą usiadłem tydzień temu i jako kierowca przejechałem już 180 km, chociaż jednorazowo nie więcej niż 30 km, a dobowo najwyżej 50 km. Za kierownicą czuję się dobrze. Nie mam problemów z koncentracją, czasem reakcji czy dokładnym określeniem odległości od pojazdów, krawężników itp. Dokucza mi tylko brak kondycji - wysiadam z samochodu na lekko uginających się nogach. Wszystko przez kiepską pogodę. Niska temperatura, deszcz i wiatr sprawiły, że w minionym tygodniu nie odbyłem ani jednego z zaplanowanych pięciokilometrowych spacerów.

Przedwczoraj miałem drugą wpadkę z poziomem cukru. Przy wartości 196 i przed kolacją zaaplikowałem sobie 10 jednostek insuliny. Później zjadłem coś widocznie mało słodkiego, bo nagle cały zacząłem się trząść. Zmierzyłem cukier - było 70. To niby dolny dopuszczalny zakres, ale ja najwidoczniej dobrze funkcjonuję przy 90-100, czyli górnym referencyjnym zakresie.
Nie jest łatwo dobrać właściwą dawkę insuliny, bo to i trzeba 'zbić' aktualny poziom i jeszcze przewidzieć ile cukru wprowadzi posiłek, który właśnie zamierza się spożyć, jednak dopiero druga wpadka na ok. 100 dawek samodzielnego stosowania insuliny po wyjściu ze szpitala, to chyba nie jest zły wynik.

W najbliższy piątek kolejna wizyta kontrolna w poradni transplantacyjnej. Tym razem do Warszawy pojadę jako kierowca. Myślę, że spokojnie przejadę 350 km.

Pozdrawiam serdecznie
Edward

[bela71]

Gratulacje Pogoda ma być chłodna, ale podobno mniej deszczowa.

W najbliższy piątek kolejna wizyta kontrolna w poradni transplantacyjnej. Tym razem do Warszawy pojadę jako kierowca. Myślę, że spokojnie przejadę 350 km.

Ale będziesz miał w samochodzie kierowcę rezerwowego?
Pozdrawiam
Iza

[el1948]

Gratulacje Pogoda ma być chłodna, ale podobno mniej deszczowa.
Ale będziesz miał w samochodzie kierowcę rezerwowego?
Pozdrawiam
Iza

Nie będzie kierowcy rezerwowego. Pojadę z żoną, ale ona nie prowadzi samochodu. Damy radę, jestem tego pewien!
Edward

[el1948]

No i daliśmy radę i to wielokrotnie!
Trasę do Warszawy znamy już na pamięć i żadnych problemów z brakiem kondycji nie ma!
Od przeszczepu minęły już trzy miesiące. Wątroba spisuje się wzorowo, tylko Prograf, lek immunosupresyjny, trochę gnębi nerki. Kreatynina od kilku tygodni utrzymuje się na poziomie 1,6 - 1,7, przy zakresie referencyjnym 0,5 - 1,1.
Przestałem już brać sterydy i insulinę. To planowe działanie, by obserwować poziom cukru regulowany wyłącznie przez mój organizm. Ten poziom mierzony 1,5 - 2 godzin po normalnym (nie dietetycznym) posiłku waha się od 100 do 170, przy zakresie referencyjnym 60 - 99. Za tydzień diabetolog wypowie się w tej sprawie.
To, co mnie teraz gnębi, wręcz mną poniewiera, to nasilone objawy neuralgii nerwu trójdzielnego. Tę chorobę mam od 16 lat, ale może się jej pozbędę, bo wstępnie zostałem zakwalifikowany do zabiegu przy użyciu Gamma Knife. W przyszłym tygodniu mam konsultację medyczną w tej sprawie i znowu w Warszawie.
Pozdrawiam serdecznie
Edward

[RaKaR-szef forum]

Edwardzie, dziękuję, że w końcu odezwałeś się.

Edek, mocno gratuluję Tobie przemyślanej, usystematyzowanej, rozumnej wytrwałości w leczeniu. Podziwiam Ciebie.

Muszę Ci powiedzieć, że z przeszczepem wątroby jesteś przykładem, mając inne poważne problemy zdrowotne, że nigdy nie wolno rezygnować. Prawdziwy twardziel z Ciebie, przy tym strasz się przekazać swoje doświadczenia dot. leczenia, obaw z tego tytułu, stanowczych nadziei, jednocześnie realnej oceny faktów - innym, koleżeństwu.

Myślę, że Twoje przejścia, dokonania pozytywne związane z przeszłością (przejścia Twojej mamy[tragiczne], ułożenie, utworzenie pamiątkowego miejsca), miały wpływ na Twój tok leczenia. Jestem Ci za to wdzięczny, za Twój wyważony przekaz w cierpieniu w czasie leczenia. Wiem, że chciałeś i chcesz, żeby Twoje doświadczenia dot. leczenia, w ogóle, pomogły innym. Dziękuję.

Na naszym forum był podobny Tobie - Tom46.

Powiem więcej, Twoja postawa dała mi asumpt do dalszego leczenia.

Bądź zdrów - trzymaj się

P.s.
Wczoraj miałem długą rozmowę z panią psycholog. Stwierdziła, że na zadawane pytania odpowiadałem ok, ale pomijałem siebie, jakbym nie chciał dotykać swojego problemu. Coś w tym jest, łatwiej się pisze, niż opowiada, bo można zanudzić zdrowego interlokutora. Z tym, że na forum, jak mi się wydaje, takich oporów nie mam.

[el1948]

Władku,
jedynym celem, jaki mi przyświeca w opisie swoich przejść i w zasadzie w pozbyciu się anonimowości, jest właśnie chęć przekazania doświadczeń będących moim udziałem tym, którzy będą chcieli z nich skorzystać. Tych doświadczeń mam więcej niż ktokolwiek inny i jakoś trudno mi uwierzyć, że więcej mieć nie będę. Jednak choroba nie powinna załamywać, powinna pobudzać do walki.
Czy jestem twardzielem? Na pewno nie. Chwil słabości, zwątpienia i rezygnacji w beznadziejnej, jak się zdawało, sytuacji w naszym (żony i ogólnie najbliższej rodziny) życiu było aż nadto, ale to nie trwało długo. Jeśli tliła się gdzieś iskierka nadziei na sukces jakiejś terapii, to już było dobrze.
Wiem, że przyjdzie taki moment, kiedy tej iskierki nie będzie i kiedy z pełną świadomością (chciałbym pełną świadomość mieć do końca) będę czekał na finał przygody zwanej życiem. Nie wiem, czy to oczekiwanie będzie z tzw. klasą, ale też bym chciał, aby tak było.
Piszesz, Władku, że moja postawa dała Ci asumpt do dalszego leczenia. To Ci na to odpowiem, że to najlepsza dla mnie nagroda za całokształt mojej aktywności na forum! Cieszę się, Władku, i dziękuję.
Piszesz też o Tomie46. Nie zdążyłem poznać Go osobiście, ale trzy tygodnie temu miałem przyjemność poznać Jego żonę. Wspaniała i dzielna kobieta. Samotna, bo Tom46 odszedł na zawsze, a Jej samotność utrwalała moją świadomość faktu, że nas też kiedyś czeka to samo. I jeszcze inną prawdę mi uświadamiała. Taką mianowicie, że to z nas będzie szczęśliwsze, które odejdzie pierwsze. Bo opiekę będzie miało do końca i nie zazna okrutnej samotności.

Trochę filozoficzny wyszedł mi ten wpis, ale Twój, Władku, post jakoś tak mnie nastroił.
Pozdrawiam wszystkich bardzo serdecznie
Edward

[el1948]

Koleżanki i Koledzy.
Już wkrótce, tzn. 3 stycznia 2017, miną cztery miesiące od przeszczepu wątroby. To na tyle długi okres czasu, że można pokusić się o jego podsumowanie.

Czuję się dobrze i coraz lepiej. Wątroba pracuje wzorowo, a jedyne problemy, niezbyt zresztą duże, są skutkiem stosowania leków immunosupresyjnych zapobiegających odrzuceniu przeszczepu.
Minął już trzymiesięczny okres, w którym powinienem unikać wysiłków fizycznych, a w szczególności dźwigania, co bardzo mnie cieszy, bo nie jestem typem dziadka – kanapowca, który leżąc uwielbia oglądanie TV. Z konieczności tak ostatnio było, ale to stanowczo nie mój model spędzania czasu.
Za kierownicą usiadłem cztery tygodnie po przeszczepie, chociaż zalecane minimum wynosi sześć tygodni, a najlepiej dwa do trzech miesięcy. Pięć i pół tygodnia po, poprowadziłem auto do Warszawy (350 km), a trzy miesiące po, pokonałem tę trasę jednego dnia w obie strony. Naprawdę czuję się dobrze.
Statystyki są takie, że po przeszczepieniu wątroby jeden rok przeżywa 90% pacjentów, a pięć lat ok. 50-60%. Wierzę, że będę w tej drugiej grupie.

Dobre samopoczucie, to realizacja marzeń i powrót do normalnego życia. Wierzę, że latem, po dwóch sezonach przerwy, na Powidzu znowu pojawi się „Kornik”.
Powracam również do przerwanych na cały rok spotkań z Czytelnikami. Domykam teraz szczegóły czterech tras spotkaniowych w bibliotekach powiatowych i gminnych całej Polski. To długie trasy, od 800 do 1200 km, z Olsztynem i Sokołowem Podlaskim, jako przystankami końcowymi, ale ja to lubię i dam radę.

Moją nieodłączną towarzyszką doli i niedoli jest żona. Ogromnie dużo jej zawdzięczam, a wiem, że o ile cierpienia fizyczne były moim udziałem, to psychiczne prawie wyłącznie do niej się odnoszą. Groźba, że resztę życia spędzi samotnie, już kilka razy okazywała się być tak bliska, że jej niespełnienie niemal graniczyło z cudem. Tak, los wyjątkowo ciężko żonę doświadczył.

Cieszcie się sylwestrową i noworoczną atmosferą, kochajcie i bądźcie kochani. No i dbajcie o zdrowie. Nie rezygnujcie z badań przesiewowych, okresowych i każdych innych, które mogą w porę wychwycić potencjalnie groźne zmiany w Waszych organizmach. Nie do końca ufajcie też lekarzom, zwłaszcza wtedy, kiedy bagatelizują coś, czego wg Waszej wiedzy bagatelizować się nie powinno.

Pozdrawiam noworocznie
Edward

[el1948]

Witajcie Koleżanki i Koledzy.
Od dawna nie było mnie na forum, a że o sprawie przeszczepu wątroby Was informowałem, to czuję się zobowiązany wyjaśnić, że wracam do normalnego życia. Wątroba pracuje wzorowo, nie zachowuję żadnej diety, alkoholu nie piłem od 50. lat i tak już zostanie, a jedyne, co mną ostatnio bardzo poniewierało, to neuralgia nerwu trójdzielnego. Na szczęście, po zabiegu w Centrum Gamma Knife i dodatkowej kuracji sterydowej, też powoli z niej wychodzę.
Dokuczają mi jedynie skutki uboczne sterydów i leków immunosupresyjnych. Cukier wysoki (130-190) i muszę wspomagać się insuliną. Kreatynina ciągle 20-40% poza górnym referencyjnym zakresem i lekarze w tej sprawie zapowiedzieli działanie. Trzęsą mi się ręce na tyle mocno, że zupy kulturalnie zjeść nie potrafię. Są jednak inne, zdecydowanie bardziej przyjemne sprawy.
Po 13 miesiącach przerwy wznawiam cykl spotkań z Czytelnikami. Jeśli któraś z tych miejscowości Polski powiatowej i gminnej jest w pobliżu Waszego miejsca zamieszkania, to miło mi będzie spotkać się z Wami na wieczorze autorskim.
Oto ich plan:

13.03.2017 Wołczyn k.Kluczborka, Miejsko-Gminna BP, ul. Sienkiewicza 5, g. 17.00
14.03.2017 Ręczno k.Piotrkowa Trybunalskiego, GBP, ul. Piotrkowska 7, g. 15.00
15.03.2017 Biała Rawska k.Rawy Mazowieckiej, M-GBP, ul. Jana Pawła II nr 2, g. 16.00
16.03.2017 Ceków k.Kalisza, BP, g. 15.00

http://www.kresowaopowiesc.pl

Pozdrawiam serdecznie
Edward

[stanis]

Witaj Edwardzie,

Cieszą mnie niezmiernie dobre wieści od Ciebie.

Martwiło mnie Twoje milczenie od grudnia ub. roku, ze napisałem do Ciebie na Facebook'u.

Daj znać jeśli planujesz spotkanie z czytelnikami gdziekolwiek bliżej Katowic lub Krakowa. Chętnie przyjadę.

Pozdrawiam serdecznie/Staszek

[zosia bluszcz]

Witaj Edwardzie,

Ciesze sie niezmiernie, ze wszystko idzie ku lepszemu
Duzo zdrowia i udanych spotkan z czytelnikami!

zosia

[el1948]

Staszku,
pod adresem http://www.kresowaopowiesc.pl znajdziesz plan trasy południowej. Wadowice, prawdopodobnie Myślenice (24 maja), to miejscowości najbliżej Krakowa. Miło będzie spotkać się z Tobą.

W poprzednim mailu zapomniałem napisać o zdarzeniu, które nie miało prawa zakończyć się tak, jak się zakończyło.
22 lutego jechałem z żoną do Warszawy na kontrolną wizytę w poradni transplantacyjnej. Wyjechaliśmy o 3.15, bo laboratorium musiało pobrać krew w godz. 7.00-9.00. Temperatura wynosiła +3 stC i przez ponad 20 km testowałem trasę pod kątem gołoledzi. Było OK. Hamowanie i przyspieszanie nie wskazywało na jakąkolwiek śliskość z tym, że w większości były to tereny zabudowane. To uśpiło moją czujność. Na wysokości Oleśnicy droga dojazdowa do S8 prowadziła przez szczere pole, a czarny asfalt łudził dobrą przyczepnością, chociaż w rzeczywistości był lodowiskiem! Jechałem więc 90 km/h, a z przeciwnej strony podobnie szybko jechał TIR. Kiedy mijaliśmy się, pęd powietrza sprawił, że wpadliśmy w poślizg (przy 90 km/h !!!). Najpierw lekko zniosło nas w prawo, a później podciśnienie za TIR-em ściągnęło przód w lewo. Dokonaliśmy obrotu o 180 stopni, przeskoczyliśmy tyłem 1,2 metrowej głębokości rów i zatrzymaliśmy się, też tyłem, na jego gliniastym przeciwległym boku. Impet uderzenia przyjęły fotele i go wytrzymały. Auto do kasacji, a my nosimy jedynie kołnierze ortopedyczne i na tym prawdopodobnie się skończy.
To nie miało prawa tak szczęśliwie się dla nas zakończyć. Każda inna, mniejsza, prędkość sprawiłaby, że wpadlibyśmy nie tyłem, a bokiem z lodowiska na pobocze, co skutkowałoby wielokrotnym dachowaniem i zamianą samochodu w puszkę z sardynkami. Trochę czasu już minęło, a ja nadal mam gęsią skórkę, kiedy o tej możliwości pomyślę.
Edward

Zosiu, dziękuję!

[stanis]

OMG, opisałeś Edwardzie horror na drodze, który na szczęście miał szczęśliwe zakończenie.

To jest jednocześnie przestroga dla mnie i dlatego będę wybierał się do W-wy Pendolino zamiast samochodem.

Wypatrzyłem na gogle maps , że do okolic Kluczborka to tylko 140 km niestety termin koliduje z moimi obowiązkami służbowymi. Z pewnością się spotkamy wkrótce gdzieś na trasie Twoich spotkań z czytelnikami.

[zosia bluszcz]

Black ice.
Miales duzo szczescia, Edwardzie.
Widac jeszcze nie bylo Ci pisane zejscie z tego swiata.
Ale moze w najblizszym czasie nie prowokuj przeznaczenia

[el1948]

Zosiu,
dużo, to mało powiedziane. W tym zdarzeniu, jeśli miało się stać, to wszystko ułożyło się optymalnie. Gdyby wymnożyć prawdopodobieństwa wystąpienia jednocześnie kilku czynników mających wpływ na ostatecznie pozytywny rezultat, to byłaby to niezwykle mała liczba. Tak, jeszcze nie tym razem było nam pisane pożegnać ten świat. Tylko z tym prowokowaniem przeznaczenia, to sprawa tak śliska, jak droga wtedy. Nie chciałem je prowokować, ale nie wiedziałem, że to robię. Gdybym miał świadomość po czym jadę, to nie podróżowałbym w tym miejscu szybciej niż 20-30 km/h. To zresztą nie miałoby znaczenia, bo pędzący 90 km/h TIR i tak zdmuchnąłby nas z drogi.
Dla pełności obrazu dodam, że do Warszawy zawiózł nas syn mieszkający w pobliżu i do laboratorium dotarliśmy o 8,10! I jeszcze powiem, że kiedy tkwiliśmy w rowie ok. 40 minut czekając na niego, to tym lodowiskiem przejechało kilkanaście samochodów z podobną prędkością i żaden się nie zatrzymał. A mogliśmy potrzebować pomocy. Takie życie.
Edward

[RaKaR-szef forum]

27.04.2017 Olsztyn, woj. Warmińsko-Mazurskie; WBP Wypożyczalnia Główna, Stare Miasto 33

Postaram się być, z przyjemnością bezpośrednio z Tobą porozmawiam.

[stanis]

Edwardzie,

A ja zaplanowałem i pewnie przyjadę do Wadowic:

23.05.2017 Wadowice, woj. Małopolskie; WBP, os. Kopernika 11