Rak-Prostaty ~ Prostate-Cancer

Armandsie,
link do Jose Feliciano nie jest przypadkowy. On śpiewa o świętach BN, robi to ładnie, wprowadza w radosny nastrój i dlatego kończy mój post.
Własnego filmiku nie mam. Te robione przez żonę wymagają montażu, a z Win XP na Win 10 przesiadłem się kilka tygodni temu i jeszcze nie zdążyłem przygotować narzędzi, które montaż umożliwiają. Ten sam tekst opublikowałem na FB i tam zamieściłem cztery fotki przechwycone z filmu, więc są nie najlepszej jakości. Zapraszam jednak: http://www.facebook.com/edward.lysiak
Czy jestem kochanym dziadkiem? Chyba tak, chociaż wobec wnuków jestem wymagający, nie pozwalam im na wszystko i nie odpuszczam, kiedy nie chcą spełnić jakiejś prośby. Podpadłem im przez to. Latem, kiedy chłopcy wybierali się nad jezioro, żona zapytała, kogo zabiorą ze sobą? Wojtuś wymienił całą bliższą i dalszą znaną mu rodzinę, ale mnie pominął. Na pytanie żony "A dziadziuś?" odpowiedział "Nie, dziadziuś zostaje". Takie są koszty kochania, ale nie ślepą miłością.
Pozdrawiam świątecznie
Edward

Armandsie,
zmobilizowałeś mnie - dzięki wielkie za to!
https://youtu.be/7N8KTjxgI-I
Edward

el1948 pisze:Armandsie,
zmobilizowałeś mnie - dzięki wielkie za to!
https://youtu.be/7N8KTjxgI-I
Edward

Edwardzie wielkie brawa za pomysł, charakteryzację, realizację, rolę pierwszoplanową... i za odwagę. Brawo Ty!
Brawa dla aktorów drugoplanowych, a szczególnie dla wspaniałych pociech. Kolęda w wykonaniu wnuczki piękna i wzruszająca. Łezka w oku się zakręciła.
Wspaniała pamiątka!

Jak już obdzielam brawami, to brawo ja, za mobilizację

Życzę jak najwięcej, takich niezapomnianych chwil, spędzonych wśród bliskich.
armands

PS. A wracając do dziadkowania (nie mylić z dziadowaniem) to dziadkowie dla swoich wnuków gotowi są zrobić wszystko... no może prawie wszystko

Dzięki za miłe słowa, Armandsie!
Rola Mikołaja, kolacja wigilijna, radosne spotkanie z wnukami i inne podobne zajęcia są mi potrzebne, bo odwracają myśli od spraw przykrych. Kontakt z wnukami niesie wiele możliwości interaktywnej zabawy i taką też mieliśmy pierwszego dnia Świąt. Dzieci są jeszcze małe, więc ktoś z dorosłych musi ciągle nadzorować to, co robią. Jeśli bawią się w tym samym pomieszczeniu co dorośli, to ci ostatni nie mogą spokojnie porozmawiać. Zabrałem więc maluchy na piętro, gdzie są dwa dość duże bliźniacze pokoje i mnóstwo zabawek. Po kilku minutach spokojnej zabawy zaczęło się prawdziwe szaleństwo. Każde z dzieci wybrało jakiś duży pojazd i pchając go przed sobą biegało od końca jednego pokoju do końca drugiego i z powrotem. Najmłodsza Emilka (1,5 roku) była wprawdzie wielokrotnie dublowana, ale nie wyłamywała się z zabawy. Moja rola nie ograniczała się jedynie do obserwowania. - Nagle na niebie pojawiła się chmurka - w pewnej chwili powiedziałem głośno, przekrzykując hałas. - Później druga, trzecia i następne, aż zrobiło się ciemno (był wieczór, więc zgaszenie światła dało prawie zupełne ciemności rozpraszane jedynie przez kinkiety znad schodów). Po tych słowach dzieci zostawiły pojazdy i szybko wskoczyły do łóżek i na materace przykrywając się kołderkami po sam czubek głowy (tutaj musiałem pomagać najmłodszej wnusi, ale robiłem to sprawnie). - Nagle błysnęło (na ułamek sekundy włączyłem światło). Zagrzmiało (szybkie i mocne uderzanie dłońmi w plastikowy dach dużego domku dawało znakomity efekt) i zaczął wiać silny wiatr (wachlowałem kocem nad głowami maluchów, które cichutko leżały bez ruchu i gwizdałem przeciągle). - Zaczął padać deszcz (delikatne bębnienie palcami po tym samym dachu). - Wiatr wiał tak mocno (znowu koc i gwizdanie), że w powietrzu unosiły się liście, łamały gałęzie drzew, a ptaki pochowały się w gniazdach. Jednak wiejący wiatr przepędził chmury i znowu zaświeciło słońce (włączałem światło). Wtedy maluchy wyskakiwały spod kołderek i zaczynało się bieganie z pojazdami.
Po kilku minutach znowu przychodziła moja kolej. - Nagle na niebie pojawiła się chmurka - zaczynałem, a maluchy zostawiały zabawki i nie czekając na kolejne chmurki i ciemność szybko chowały się pod kołderkami. Ten cykl powtarzany był wielokrotnie tak, że dorośli na parterze mieli prawie godzinę dla siebie.

Armandsie, gratuluję pomysłu z wykorzystaniem sanek w bezśnieżną zimę! Wprawdzie nie da się na nich zjechać z trawiastej górki, ale na płaskim chodniku z pewnością spisują się doskonale.

Edward

Ola,
to nie jest miejsce na reklamy.
Admin pokaże ci wyjście.
aga59

Ja to chciałbym przejechać się takimi pociągami.
To pociągi z duszą, a nie tylko tzw. środki komunikacji zbiorowej.
A co do prezentacji, to i Twoje są całkiem udane.

armands

Ciekawe, gdzie takie ładne wiadukty mają?

Ironiczna sobota :
Mąż został wezwany do szpitala, bo jego żona miała wypadek samochodowy.
Zdenerwowany czeka na lekarza, wreszcie lekarz się pojawia ze współczującą miną.
- I co?! Co z nią, panie doktorze?!.
- Cóż...żyje. I to jest dobra wiadomość.
Ale są i złe: żona niestety, będzie musiała przejść skomplikowany zabieg, którego NFZ nie refunduje. Koszt: 25 tys. złotych.
- Oczywiście, oczywiście - na to mąż.
- Potem potrzebna jej będzie rehabilitacja. NFZ nie refunduje.
Koszt ok. 5 tys. miesięcznie.
- Tak, tak... - kiwa głową mąż.
- Konieczny będzie pobyt w sanatorium, które zajmuje się tego typu
urazami, plus ta rehabilitacja cały czas.
NFZ nie refunduje... Koszt sanatorium - 10 tysięcy...
- Boże...
- Tak mi przykro... To nie koniec złych wiadomości. NFZ
nie refunduje również leków, które przepiszemy pańskiej żonie,
a to bardzo drogie leki..
- Ile? - blednie mąż.
- Miesięcznie 12 - 15 tys. złotych.
- Jezuu...
- Plus pielęgniarka całą dobę. Na pana koszt. Tu już się
może pan dogadać. Myślę, że znajdzie pan kogoś za 10 zł za godzinę...
Cisza. Mąż chowa twarz w dłoniach.
Nagle lekarz wybucha serdecznym śmiechem, klepie męża po ramieniu:
- Żartowałem! Nie żyje!

Weekend czas zacząć, więc aby Was zdestresować i rozweselić nieco:

Miłego weekendu

Oo, a ja słyszałam, że leki antykoncepcyjne mają być refundowane dla wszystkich...

... ale tylko te nieskuteczne.

Staszku zostałeś nocnym Markiem, czy zmieniłeś strefę czasową?

Witam znalazłem na youtube ten o to film który niby ma pomóc w oddawaniu moczu i nie tylko.
Nie wiem czy nie przetestować tego na tacie.

Genialne lekarstwo na prostatę. Zastanawiam się tylko ile będzie kosztować codzienna wymiana rozsadzanej muszli klozetowej.

Nie wiem czy nie przetestować tego na tacie.

Radziłbym Ci to przetestować ale pod warunkiem że twój tatuś zostawi Ci dość sporo w spadku.

Verto, umiescil ten wykwit ludowej mysli medycznej w Banku Informacji.
Ja jednak uznalam jednak, ze wlasciwszym miejscem dla instruktazu "pozbycia sie prostaty" bedzie dzial humoru.

może lepiej to skasować żeby nikt tego nie praktykował

Witaj Verto, niestety Internet i YouTube zaśmiecony jest podobnymi idiotyzmami. Gorsi od podobnych do tego doradców są spryciarze którzy za pieniądze oferują różne cudowne leki, a wiadomo że "tonący brzytwy się chwyta" więc ludzie którym śmierć z powodu raka zagląda w oczy, łatwo dają się przekonać o cudownym działaniu ich leków. Kiedyś obszernie napisałem o tym na forum. Znajdziesz to tutaj: viewtopic.php?f=6&t=876

Walka z rakiem, walka z sobą - co dalej, jaką leczniczą drogą pójść? W głowie misz-masz.
Żeby nie zidiocieć, szukam podparcia w humorze. Oto, co ost. mi się podobało:

Chińscy mędrcy twierdzą, że:
- na plecach śpią święci,
- na brzuchu - grzesznicy,
- na prawym boku - władcy,
- na lewym boku - mędrcy.
Całą noc wierciłem się, zasnąć nie mogłem. Nie potrafię się określić.

---

Dietetyk do pacjenta:
- Tu jest pańska dieta: 300g gotowanego kabaczka, 400g zielonej cykorii i sałata bez ograniczeń.
- A dzwoneczek na szyję mam zawiesić?

Ja tam zawsze jestem na dwóch dietach na raz. Na jednej byłam zbyt głodna.

U nas podobne sceny wygladaja jak walka Dawida z Goliatem.

Tak to wygląda u mnie . Niedziela z wnukami .

rakar » 23 lis 2016, 21:08
Juliusz, symptom czasów - wysyłacie do siebie sms-y?

My nie piszemy , każdy w coś gra . Wstyd się przyznać , ale ja gram w jedną grę już 6 lat i to codziennie . Przynajmniej czas w poczekalniach szybko mija .

Władek te sekrety staruszków i pozostałe pliki są świetne. Ubawiłem się.
Od kilku moich przyjaciół usłyszałem zdanie że chcieliby mieć ponownie dwadzieścia lat ale dzisiejszy rozum. Wtedy inaczej pokierowaliby swoim życiem. Ja też bym tak chciał, choć jak napisałem w swoim pierwszym poście na forum, ciekawie przeżyłem swoje życie i niewiele chciałbym w nim zmienić.

Pamiętajcie o czerwcu, gdzieś około 17 dnia.

To będzie rok dziesięciolecia naszego forum. Kusi mnie aby przyjechać.