Hej, hej, hej sokoły

[el1948]

No i mam serce w rozterce! Obojętnie jaki fragment powieści nie przytoczę, to i tak dyskusja skręca w stronę seksu! Tym razem nie dam Wam jednak pretekstu.
Fragment "Julii":

ROK 1962

[justify]Stół przykryły białym obrusem, do szklanek wypełnionych pszenicą wstawiły świece,
a między nimi ustawiły krzyż z figurką Jezusa. [/justify]
[justify]- Nie widziałaś butelki po occie? – Julia przeszukiwała kredens. – Takiej z korkiem.[/justify]
[justify]- Nie ma jej – Natalka przeglądała się w lustrze.[/justify]
[justify]- Jak to, nie ma?[/justify]
[justify]- Zwyczajnie – dziewczyna włożyła bluzkę do spódnicy. - Robiłam porządki i wyrzuciłam. Jakieś paprochy pływały w środku.[/justify]
[justify]- O Boże! – Julia usiadła na krześle.[/justify]
[justify]- Co się stało? – tym razem Natalia sprawdzała, jak wygląda w bluzce na spódnicy. - O co mamo chodzi?[/justify]
[justify]- Tam była woda święcona – Julia ukryła twarz w dłoniach. – I co my teraz zrobimy?[/justify]
[justify]- Och mamo, mamo. Kiedy przestaniesz przejmować się takimi drobiazgami? Zaczerpnęła wody z wiadra, nalała na talerz, a obok położyła kropidło. - No i po sprawie.[/justify]
[justify]- Ale to świętokradztwo. Nie możemy tak Boga oszukiwać.[/justify]
[justify]- A ksiądz Jan, to jak postępuje? Ludzi i Boga na każdym kroku obraża.[/justify]
[justify]- Tak, ale ...[/justify]
[justify]- Nie ma żadnego ale. O, już idą – opuściła firankę. - Gdzie są zapałki? [/justify]
[justify]Ministranci tupali zawzięcie, strzepując śnieg z butów i spodni. - Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus – wyrecytowali równocześnie.[/justify]
[justify]- Na wieki wieków amen – Julia wsunęła im do kieszeni po dwa złote. - No i co u was słychać?[/justify]
[justify]- E tam, nic dobrego – młodszy z chłopców drapał się po głowie. – Jutro Trzech Króli
a pojutrze szkoła.[/justify]
[justify]- No tak, to rzeczywiście nic dobrego. A księdza, to gdzie zgubiliście?[/justify]
[justify]- Nowaki obiad mu dali – młodszy z chłopców przełknął ślinę. - Ale na pewno przyjdzie.[/justify]
[justify]Jakby na potwierdzenie jego słów, z sieni dobiegł odgłos wycieranych butów i ksiądz Jan wszedł do izby.[/justify]
[justify]- Pokój temu domowi – wymówił w progu powitalną formułkę.[/justify]
[justify]Wspólnie odśpiewali kolędę i zmówili Ojcze nasz.[/justify]
[justify]- Porządny dom – ksiądz Jan umoczył kropidło i machnął nim kilka razy. – Nie wszyscy wodę święconą mają. Usiadł przy stole i otworzył gruby zeszyt. - A mąż to gdzie jest? – zapytał.[/justify]
[justify]- W pracy – Julia zmieszała się. – Na drugą zmianę dzisiaj poszedł.[/justify]
[justify]- Na drugą zmianę? – ksiądz uśmiechnął się. - Ludzie mówią, że w separacji żyjecie. Prawda to?[/justify]
[justify]Julia spuściła głowę i milczała.[/justify]
[justify]- I do kościoła tylko dwa razy w roku mąż przychodzi. Zły przykład córce dajecie. Nic dziwnego, że bez ślubu z chłopakiem żyje. Natalka zacisnęła zęby, a ministranci uśmiechnęli się pod nosem.[/justify]
[justify]- Zaległości na kościół w Ozorkowie macie – stukał ołówkiem w blat stołu. - Osiemset złotych, a na budowę pieniędzy trzeba.[/justify]
[justify]- Osiemset złotych? – Julia przeżegnała się. - Matko Boska, a skąd aż tyle?[/justify]
[justify]- Rok temu nie zapłaciliście – ksiądz Jan przewrócił kartkę. - No i teraz.[/justify]
[justify]- No to czterysta proszę księdza, a nie osiemset![/justify]
[justify]- Ale tu dwie rodziny mieszkają. Przecież w separacji żyjecie.[/justify]
[justify]- U nas z pieniędzmi ciężko i jeszcze córka studia rozpoczęła.[/justify]
- W Polsce nauka jest bezpłatna – ksiądz zamknął zeszyt. - Jak chcecie – zatrzymał się
w drzwiach - ale pamiętajcie, że w niedzielę wyczytam tych, co na kościół dali, a ludzie słuchają, oj słuchają. Może nawet bardziej, niż moich kazań.

[el1948]

Koleżanki i Koledzy.
W ostatnich dniach ten wątek zdominowała moja z Władkiem dyskusja o zamówionej 2 tygodnie temu i niedoręczonej "Kresowej opowieści". Sytuację sprowokował splot niekorzystnych zdarzeń, a kropkę nad 'i' postawiła beztroska jakiegoś pracownika poczty. Po wyjaśnieniu sprawy Władek uznał, że posty jej dotyczące nie pasują do tego wątku i je skasował. Akceptuję tę decyzję, jednak czuję się w obowiązku powiedzieć Wam, dlaczego do wydania "Kresowej opowieści" wybrałem Novae Res.

Już wiecie, że powieść pisałem przez 10 lat. Nie wnikając w prawdopodobnie mało dla Was ciekawe szczegóły kontaktów z wydawcami mogę powiedzieć, że w lutym br. prowadziłem równoległe rozmowy z trzema z nich. Przeglądałem fora internetowe w poszukiwaniu opinii o każdym z nich, ale ta czynność nie dała jednoznacznego obrazu. Proporcje korzystnych i niekorzystnych opinii we wszystkich przypadkach były mniej więcej jednakowe. W tej sytuacji ważne stały się pozornie mało istotne sprawy. Np. łatwość nawiązania korespondencji i jej jakość. Pod tym ostatnim pojęciem rozumiem styl pisania maili, tj. sposób formułowania myśli, interpunkcje itp., pośrednio, może nawet bezpośrednio, świadczący o profesjonaliźmie pracowników wydawnictwa. Łatwość nawiązania korespondencji, to z kolei świadomość autora, że pisze do bezosobowej 'redakcji' czy konkretnej osoby, znanej mu wirtualnie z imienia i nazwiska. W tej konkurencji, wydawnictwo Novae Res nie miało ... konkurencji. Poszczególni pracownicy byli znani z imienia, nazwiska, zainteresowań, a nawet fotografii. Ten brak anonimowości wzbudzał moje zaufanie. Ono z kolei pozwalało inaczej spojrzeć na nieprzychylne Wydawnictwu komentarze. Podobno błędów nie popełnia ten, który nic nie robi. Rozumowałem mniej więcej tak, że niedociągnięcia mogą zdarzyć się każdemu, ale jeśli nie jest on anonimowym człowiekiem, to każdy błąd wspólnie można naprawić.
To było dobre rozumowanie.

Proces wydawniczy trwał pół roku i ani razu nie było w nim sytuacji konfliktowych. Nasza współpraca nie układałe się poprawnie - dla mnie była ona wzorowa. Dlatego wierzyć mi się nie chciało, żeby przykrość, której doświadczył Władek, spowodowana była przez Novae Res, jednak przytoczone przez niego fakty sprawiły, że zwątpiłem. Dodatkowo przyczyniły się do tego sygnały od kilku osób, które narzekały, że powieści nie mogą kupić ani w księgarniach tradycyjnych, ani internetowych. Poznając mechanizmy dystrybucji, prawa rządzące rynkiem książki i słabiutką pozycję literackiego debiutanta teraz wiem, dlaczego tak się dzieje. To znowu temat na rozmowę bez końca, więc sobie ją darujmy. Mogę tylko powiedzieć, że najpewniejszym miejscem zakupu jest www.zaczytani.pl. Nie dlatego polecam ten adres, że firmuje go Novae Res, ale dlatego, że sprawa Władka uświadomiła mi, iż prowadzi go pani Dorota Konkel - sekretarz Wydawnictwa.

Przez pół roku procesu wydawniczego, na różnych jego etapach, korespondowałem z pięcioma pracownikami Novae Res, a pani Dorota jest osobą ostatniego etapu. Wymieniliśmy kilkadziesiąt maili, przeprowadziliśmy kilka telefonicznych rozmów. To w zupełności wystarcza, abym mógł ręczyć za jej sumienność, rzetelność i kompetencje.

W rozmowie na antenie Radia Katowice padło pytanie, czy myślę o kontynuacji powieści. Gdyby tak się stało, to napiszemy ją wspólnie. Kiedy czytam sygnaturki dużo młodszych ode mnie forumowiczów, którzy przegrywają walkę z rakiem, to robi mi się bardzo smutno. Nieświadomość zagrożenia, fałszywie pojmowany wstyd i bagatelizowanie pierwszych objawów tej groźnej choroby często prowadzi do sytuacji ostatecznych, rzutujących na jakość życia wielu osób. A wcale nie musi tak być! Czasem wystarczy badanie PSA zrobione w odpowiednim momencie. I tak sobie wymyśliłem, że tym tłem dla fabuły ew. III części powieści mogłaby być profilaktyka raka prostaty. Nie umiem powiedzieć, czy ten hipotetyczny III tom wyda Novae Res. Na pewno to Wydawnictwo będzie jednym z potencjalnych kandydatów.
Edward

[RaKaR-szef forum]

Koleżanki i Koledzy.
W ostatnich dniach ten wątek zdominowała moja z Władkiem dyskusja o zamówionej 2 tygodnie temu i niedoręczonej "Kresowej opowieści". Sytuację sprowokował splot niekorzystnych zdarzeń, a kropkę nad 'i' postawiła beztroska jakiegoś pracownika poczty. Po wyjaśnieniu sprawy Władek uznał, że posty jej dotyczące nie pasują do tego wątku i je skasował. Akceptuję tę decyzję, jednak czuję się w obowiązku powiedzieć Wam, dlaczego do wydania "Kresowej opowieści" wybrałem Novae Res.

Już wiecie, że powieść pisałem przez 10 lat. Nie wnikając w prawdopodobnie mało dla Was ciekawe szczegóły kontaktów z wydawcami mogę powiedzieć, że w lutym br. prowadziłem równoległe rozmowy z trzema z nich. Przeglądałem fora internetowe w poszukiwaniu opinii o każdym z nich, ale ta czynność nie dała jednoznacznego obrazu. Proporcje korzystnych i niekorzystnych opinii we wszystkich przypadkach były mniej więcej jednakowe. W tej sytuacji ważne stały się pozornie mało istotne sprawy. Np. łatwość nawiązania korespondencji i jej jakość. Pod tym ostatnim pojęciem rozumiem styl pisania maili, tj. sposób formułowania myśli, interpunkcje itp., pośrednio, może nawet bezpośrednio, świadczący o profesjonaliźmie pracowników wydawnictwa. Łatwość nawiązania korespondencji, to z kolei świadomość autora, że pisze do bezosobowej 'redakcji' czy konkretnej osoby, znanej mu wirtualnie z imienia i nazwiska. W tej konkurencji, wydawnictwo Novae Res nie miało ... konkurencji. Poszczególni pracownicy byli znani z imienia, nazwiska, zainteresowań, a nawet fotografii. Ten brak anonimowości wzbudzał moje zaufanie. Ono z kolei pozwalało inaczej spojrzeć na nieprzychylne Wydawnictwu komentarze. Podobno błędów nie popełnia ten, który nic nie robi. Rozumowałem mniej więcej tak, że niedociągnięcia mogą zdarzyć się każdemu, ale jeśli nie jest on anonimowym człowiekiem, to każdy błąd wspólnie można naprawić.
To było dobre rozumowanie.

Proces wydawniczy trwał pół roku i ani razu nie było w nim sytuacji konfliktowych. Nasza współpraca nie układałe się poprawnie - dla mnie była ona wzorowa. Dlatego wierzyć mi się nie chciało, żeby przykrość, której doświadczył Władek, spowodowana była przez Novae Res, jednak przytoczone przez niego fakty sprawiły, że zwątpiłem. Dodatkowo przyczyniły się do tego sygnały od kilku osób, które narzekały, że powieści nie mogą kupić ani w księgarniach tradycyjnych, ani internetowych. Poznając mechanizmy dystrybucji, prawa rządzące rynkiem książki i słabiutką pozycję literackiego debiutanta teraz wiem, dlaczego tak się dzieje. To znowu temat na rozmowę bez końca, więc sobie ją darujmy. Mogę tylko powiedzieć, że najpewniejszym miejscem zakupu jest www.zaczytani.pl. Nie dlatego polecam ten adres, że firmuje go Novae Res, ale dlatego, że sprawa Władka uświadomiła mi, iż prowadzi go pani Dorota Konkel - sekretarz Wydawnictwa.

Przez pół roku procesu wydawniczego, na różnych jego etapach, korespondowałem z pięcioma pracownikami Novae Res, a pani Dorota jest osobą ostatniego etapu. Wymieniliśmy kilkadziesiąt maili, przeprowadziliśmy kilka telefonicznych rozmów. To w zupełności wystarcza, abym mógł ręczyć za jej sumienność, rzetelność i kompetencje.

W rozmowie na antenie Radia Katowice padło pytanie, czy myślę o kontynuacji powieści. Gdyby tak się stało, to napiszemy ją wspólnie. Kiedy czytam sygnaturki dużo młodszych ode mnie forumowiczów, którzy przegrywają walkę z rakiem, to robi mi się bardzo smutno. Nieświadomość zagrożenia, fałszywie pojmowany wstyd i bagatelizowanie pierwszych objawów tej groźnej choroby często prowadzi do sytuacji ostatecznych, rzutujących na jakość życia wielu osób. A wcale nie musi tak być! Czasem wystarczy badanie PSA zrobione w odpowiednim momencie. I tak sobie wymyśliłem, że tym tłem dla fabuły ew. III części powieści mogłaby być profilaktyka raka prostaty. Nie umiem powiedzieć, czy ten hipotetyczny III tom wyda Novae Res. Na pewno to Wydawnictwo będzie jednym z potencjalnych kandydatów.
Edward

Oj Edek. Dobra, no comment, koniec dyskusji, nie będziemy firmie robili reklamy.

[el1948]

OK, Władku. Niech ta piosenka pozwoli wyciszyć wszystkie złe emocje:
http://www.youtube.com/watch?v=G6FtaJvNamg
Edward

[RaKaR-szef forum]

W latach 70, siostra i mama będąc z wizytą u mojej babci i wujka nad Morzem Azowskim, przywieźli płytę winylową z piosnkami ludowymi. Była tam jeszcze ładniejsza piosenka o czeremszynie.

Duże wrazenie na mnie wywarła powieść "Cichy Don" , a potem ekranizacja, film.




Lubię tę piosenkę. Dziewczyny jak malowanie, takie modelowe i te, co to przysiadem orzechy rozłupują:

[el1948]

No to pozostańmy w muzycznym klimacie.  To fragment "Julii", II tomu "Kresowej opowieści":

[justify]Przestroga Petra nie byłaby w stanie odwieść Pilarskiego od rekonesansu okolicy z Rabińcem włącznie, gdyby nie bolący brzuch i ciągle jeszcze odczuwane trudy wczorajszej podróży. To one sprawiły, że dał sobie spokój ze wspinaczką, zadawalając się długim spacerem wzdłuż strumienia przepływającego niedaleko gospodarstwa Petra i Mariji. [/justify]
[justify]Mijał pojedyncze zagrody. Widział suszącą się na woriniach wełnę przygotowaną do gremplowania i pasące się w oddali niewielkie stada owiec. Nie spotykał ludzi. Widział ich twarze ukryte za firankami. Wiedział, że jest obserwowany, ale nie spotkał nikogo, z kim mógłby porozmawiać.[/justify]
[justify]Po godzinie wędrówki droga stała się szeroką ścieżką i zostawiła strumień, który zniknął gdzieś wśród drzew porastających strome zbocze. Przeszedł jeszcze kilkaset metrów, jednak zmęczenie zniechęciło go do dalszego marszu. Po namyśle postanowił, że dzisiejszy dzień potraktuje ulgowo, a nad planem dalszych działań zastanowi się wieczorem. Usiadł na kamieniu i odpoczywał. [/justify]
[justify]Jego uwagę zwróciła jakaś postać, która wąską ścieżką schodziła z jednego ze wzgórz pasma Hłyniany. Wyglądało na to, że ktoś szedł do Paliwki z zupełnie innej strony, niż przywieźli go Petro i Marija. W miarę upływu czasu rozpoznawał coraz więcej szczegółów, a po kwadransie już wiedział, że jest to dziewczyna w dopasowanych do ciała dżinsach, wypuszczonej na spodnie flanelowej koszuli, ciemnych okularach i czarnym kapeluszu z dużym rondem, spod którego wylewały się fale długich blond włosów sięgających do ramion. Niosła plecak i gitarę na szerokim pasie przerzuconym na skos przez ramię. Wyglądała jak młoda Dolly Parton śpiesząca na festiwal country w Paliwce, ale była jeszcze zbyt daleko, aby mógł przyjrzeć się rysom jej twarzy. Wstał, kiedy była kilka kroków od niego. Dziewczyna doceniła ten pełen szacunku gest i jej twarz rozjaśnił pogodny uśmiech. Była ładna. W każdym calu potwierdzała obiegową opinię o urodzie Ukrainek.[/justify]
[justify]- Dobryj den – powiedziała, kładąc na ziemi gitarę i zrzucając ciężki plecak. – Mam na imię Ljubov Petrovna – wyciągnęła rękę na powitanie. – A ty?[/justify]
[justify]- Andrzej – podał dłoń, drugą odruchowo otrzepując spodnie.[/justify]
- Jesteś Polakiem? – zapytała czystą polszczyzną z niewielkim śpiewnym akcentem.
[justify]Kiwnął głową, że tak.[/justify]
[justify]- Moja rodzina też przyjmuje polskich turystów - zdjęła kapelusz.[/justify]
[justify]- Ja wczoraj tu przyjechałem.[/justify]
[justify]- A ja dzisiaj, jak widzisz, ale gapa ze mnie to jest – pokazała w uśmiechu śnieżnobiałe zęby.[/justify]
[justify]- Gapa? – zdziwił się.[/justify]
[justify]- No. Spóźniłam się na autobus – usiadła na zwolnionym przez Pilarskiego kamieniu
i rozsznurowywała wysłużone traperki. - Musiałam pojechać następnym, ale on nie jedzie przez Paliwkę. Idę z Rostoki. To kawał drogi, no i te góry – z ulgą zdjęła buty i wyprostowała nogi. - Na długo przyjechałeś?[/justify]
[justify]- Turnus trwa dwa tygodnie.[/justify]
[justify]- Ja na tydzień. Do rodziców.[/justify]
[justify]- Sama? [/justify]
[justify]- Chodzi ci o to? – pokazała dłoń z wyprostowanym palcem, na którym połyskiwała złota obrączka i nagle spoważniała. – Tak, sama. Mąż został w domu.[/justify]
[justify]- Gdzie tak dobrze nauczyłaś się polskiego?[/justify]
[justify]- Naprawdę dobrze mówię po polsku?[/justify]
[justify]- Uhmmm – potwierdził, kiwając przy tym głową.[/justify]
[justify]- Studiowałam polonistykę na uniwersytecie we Lwowie no i pracuję w polskim konsulacie.[/justify]
[justify]- W konsulacie we Lwowie? Naprawdę?[/justify]
[justify]- A co w tym dziwnego? – Ljubov wzruszyła ramionami.[/justify]
[justify]- No niby nic, ale mój kolega ze studiów też tam pracuje?[/justify]
[justify]- Naprawdę?[/justify]
[justify]- A co w tym dziwnego? – Pilarski uśmiechnął się od ucha do ucha.[/justify]
[justify]- OK, mamy remis – uniosła obie dłonie. – W jakim dziale?[/justify]
[justify]- Opieki konsularnej, czy jakoś tak. Ma na imię Rafał.[/justify]
[justify]- Znam Rafała. Fajny chłopak. Pracuje w Dziale Prawnym i Opieki Konsularnej. Tak to się nazywa. No, ale na mnie już czas – zasznurowała buty, włożyła kapelusz i przymierzyła się do plecaka.[/justify]
[justify]- Pozwól, że ci pomogę – wprawnie zarzucił plecak na swoje ramiona. Był rzeczywiście ciężki. - Idę w tę samą stronę.[/justify]
[justify]- Polacy zawsze słynęli z uprzejmości wobec kobiet – zauważyła, podnosząc gitarę.
- No i niektórym to jeszcze zostało.[/justify]
[justify]- Co masz na myśli?[/justify]
[justify]- E tam – machnęła ręką. – Takie luźne spostrzeżenia z pracy w konsulacie.[/justify]
[justify]Szli powoli. Czasem chwilę rozmawiali, ale ogólnie rozmowa się nie kleiła.[/justify]
[justify]- Tam – dziewczyna wyciągniętą ręką pokazała odległą zagrodę Petra i Mariji, stojącą po środku doliny – mieszkają moi rodzice.[/justify]
[justify]- Żartujesz? – przystanął z wrażenia.[/justify]
[justify]- Nie żartuję. Dlaczego tak pomyślałeś?[/justify]
[justify]- Dlatego, że od wczoraj mieszkam w twoim rodzinnym domu – zaśmiał się. – Kto by pomyślał. Tyle przypadków podczas jednego spaceru. Tyle miłych przypadków.[/justify]
[justify] [/justify]
[justify]Długo nie mógł usnąć, ale nie myślał o planie działań, którego przygotowanie wielokrotnie odkładał na wieczór. Jego umysł bez reszty wypełniała córka gospodarzy.[/justify]
[justify]- Śliczna dziewczyna – powtarzał w myślach. – Szkoda, że chodzi w tych ciemnych okularach. Bez nich byłaby jeszcze ładniejsza.[/justify]
[justify] [/justify]
[justify]Z pomieszczenia na poddaszu usłyszał dźwięki gitary. Najpierw pojedyncze akordy, jakby Ljubov stroiła instrument, a później jej śpiew. Tekstu nie zrozumiał, ale zapamiętał słowa refrenu:[/justify]
[justify]Czervonu rutu[/justify]
[justify]Ne szukaj veczoramy[/justify]
[justify]Ty u mene jedyna,[/justify]
[justify]Tyl`ki ty povir.[/justify]
[justify] [/justify]
[justify]Bo tvoja wroda[/justify]
[justify]To je czystaja voda[/justify]
[justify]To je bystraja voda[/justify]
[justify]Z synych' hyr.[/justify]
[justify] [/justify]
http://www.youtube.com/watch?v=sOEe7_15YHo

[kangur__2007]

Edwardzie, zostaw czytelnikom coś do przeczytania, nie publikuj całej powieści w odcinkach na forum.

[el1948]

Edwardzie, zostaw czytelnikom coś do przeczytania, nie publikuj całej powieści w odcinkach na forum.

Kangurze,
to są niewielkie, w stosunku do całości powieści liczącej ok. 800 stron, fragmenty. W dodatku wyrwane z kontekstu fabuły. Ale masz rację, nie będę już więcej ich przytaczał. Mam nadzieję, że te dotychczasowe pomogły zainteresowanym osobom w podjęciu decyzji, czy warto powieść czytać, czy lepiej dać sobie z tym spokój. Pozwól jednak, że będę się na forum dzielił ciekawostkami z tych 10 lat ukraińskiej przygody. Nie wiem, czy dla forumowiczów będzie to cielawa lektura, ale dla mnie były to naprawdę piękne i często pełne emocji dni.
Z drugiej jednak strony, przychylenie się do Twojej prośby kładzie pomysł, na który wpadłem podczas dzisiejszej bezsennej nocy. Otóż dbanie o historyczną rzetelność tła "Kresowej opowieści" było dla mnie bardzo ważne. Ta historia, dotycząca często niszowych spraw, jest i interesująca i mało znana. Pomysł dotyczył konkursu dla forumowiczów, którzy nie znają maszynopisu powieści, ani jej oryginalnego wydania. Chciałem mianowicie postawić kolejno, w odstępach np. tygodnia, kilka pytań dotyczących zdarzeń z przeszłości, na które jest odpowiedź w "Kresowej opowieści". Każdy mógłby wziąć udział w tej edukacyjnej zabawie, ale odpowiedzi nie byłyby krótkie (tak/nie), tylko opisowe. Po upływie terminu ich publikowania, chciałem przytoczyć fragment powieści będący odpowiedzią i jako jednoosobowe jury przydzielić odpowiednią liczbę punktów każdemu z uczestników konkursu. Po, np. pięciu pytanich, wyłoniony byłby zwycięzca, któremu chciałem wysłać pocztą oba tomy powieści i jeszcze dedykację dołożyć. To miała być zabawa, taka z nauczeniem się czegoś, z koniecznością szukania  w książkach i w Internecie, a przez to oderwania się na czas jakiś od spraw, które przywiodły nas na to forum.
Pozdrawiam
Edward

[smok45]

Władku.Czy zwróciłeś uwagę ,że w zamieszczonym fragmencie filmu,Grisza,chłop jak dąb,z wdziękiem pomyka na koniu, a Aksina za nim podąża pieszo,niosąc na plecach koromysło i dwa wielkie wiadra wody.
Malownicza ta kozacka wieś,rozśpiewana, ale obyczaje mało chwalebne.

[el1948]

Władku.Czy zwróciłeś uwagę ,że w zamieszczonym fragmencie filmu,Grisza,chłop jak dąb,z wdziękiem pomyka na koniu, a Aksina za nim podąża pieszo,niosąc na plecach koromysło i dwa wielkie wiadra wody.
Malownicza ta kozacka wieś,rozśpiewana, ale obyczaje mało chwalebne.

Smoku,
generalnie im dalej na wschód i na południe, tym pozycja kobiet względem mężczyzn jest niższa, z wszelkimi tego stanu rzeczy konsekwencjami. Koromysło i dwa wiadra wody na ramionach kobiety, to tego najlepszy przykład.

Ale teraz jedna z wielu ciekawostek, jakie było mi dane poznać w trakcie pisania powieści i kontaktu z naszymi wschodnimi sąsiadami. Generalnie, Polacy słyną z zamiłowania do wysokoprocentowych napojów, ale Ukraińcy chyba jeszcze bardziej. Bez wódki trudno u nich wyobrazić sobie jakiekolwiek spotkanie towarzyskie, a toasty, to niemalże rytuał, od którego odstępstw chyba nie ma. Jako abstynent nie czuję się kompetentną osobą do cytowania kolejności intencji, w jakich są wznoszone, ale taka kolejność istnieje. Wódki zwykle jest dużo, więc lista intencji też jest długa. Dość wysoko, bo chyba na czwartej pozycji, jest toast rymowany w języku ukraińskim, a jego dosłowne tłumaczenie też się rymuje:
"Za romans na boku, a w domu spokój".
Prawda, że oryginalny? No i nie wyszczególnia, czy chodzi o mężczyznę, czy o kobietę - prawdziwe równouprawnienie!
Pozdrawiam
Edward

[smok45]

Najciekawsze i chyba najatrakcyjniejsze toasty są wznoszone w Gruzji.To nie polskie "chluśniem bo uśniem",lecz morał lub puenta poprzedzona opowiastką.Oto przykład:

     
http://obliczagruzji.monomit.pl/toasty-gruzinskie/toast-za-politykow

I jeszcze jedna przewaga gruzińskiego biesiadowania -wino a nie gorzałka.

[RaKaR-szef forum]

Skoro o książkach. Kiedyś, to się czytało. Z tych o "ścianie wschodniej", szczególnie zapamiętałem te pozycje:

Wincuk gada
http://litwa1939-1989.blogspot.com/2009/06/wincuk-dyrwan-czyli-gawedy-stanisawa.html

Słońce na miedzy
http://www.czarymary.pl/p_846388_slonce_miedzy_jozef_rybinski

W ogóle, drzewiej tworzono kółka zainteresowań, np. czytelnicze, opowiadano co, kto przeczytał.
Interesowały mnie szczególnie historyczne, regionalene obyczajowo-kulturowe.
Oto, jedna z nich:

Bery śląskie
http://www.taniaksiazka.pl/szuka/bery-%B6l%B1skie.html

[wlobo135]

"Za romans na boku, a w domu spokój"
...... nie wyszczególnia, czy chodzi o mężczyznę, czy o kobietę - prawdziwe równouprawnienie!

[el1948]

Włodku, dopiero 5:30, ale budzę żonę! Nawtykam jej! Oj, nawtykam!

[wlobo135]

Włodku, dopiero 5:30, ale budzę żonę! Nawtykam jej! Oj, nawtykam!

Edward nie, nie!!! to nie prawda!!! Nie nawtykaj jej, błagam
Co ja zrobiłem
PS. Edward, a czy to na pewno Ty jej powinieneś nawtykać a nie na odwrót. Po przeczytaniu Kresowej z licznymi bardzo obrazowymi opisami zbliżenia między mężczyznami i kobietami jestem pewny że musiałeś to przeżyć osobiście. To nie może być wytworem jedynie wyobraźni pisarza.
Edward

[el1948]

 Włodku, dopiero 5:30, ale budzę żonę! Nawtykam jej! Oj, nawtykam!

Edward nie, nie!!! to nie prawda!!! Nie nawtykaj jej, błagam  [img=30x30]http://smileyjungle.com/smilies/character10.gif[/img]
Co ja zrobiłem   [img=24x30]http://smileyjungle.com/smilies/confused8.gif[/img]
PS.  Edward, a czy to na pewno Ty jej powinieneś nawtykać a nie na odwrót. Po przeczytaniu Kresowej z licznymi bardzo obrazowymi opisami zbliżenia między mężczyznami i kobietami jestem pewny że musiałeś to przeżyć osobiście. To nie może być wytworem jedynie wyobraźni pisarza.
Edward  [img=25x25]http://smileyjungle.com/smilies/angry27.gif[/img]

Włodku, za późno! Nawtykałem, ale się nie przyznała. W tej sytuacji podejrzewam oboje sąsiadów o robienie tej statystyki!
Co do obrazowych opisów, to powiem Ci tak: teksty, z których jestem zadowolony, rzeczywiście powstały pod wpływem emocji. Zachowam dyplomatyczne milczenie w kwestii, których rozdziałów "Kresowej opowieści" to dotyczy.
Edward

[el1948]

"Kresowa opowieść" - kulisy(1)

Tematykę kresowej tragedii Polaków zacząłem zgłębiać w 2002 roku. Dość szybko przekonałem się, że geneza zbrodni ukraińskich nacjonalistów jest bardziej złożona, niż mi się wydawało. W tym samym okresie poznałem panią z działu promocji jednego z gminnych urzędów, która, podobnie jak ja, miała kresowe korzenie. O problemie p-u relacji dyskutowaliśmy bardzo intensywnie, ale i konstruktywnie. W końcu doszliśmy do porozumienia, że zrobimy coś, co przełamie stereotypy Polaka pana i Ukraińca zbrodniarza. Tak narodziła się idea społecznego projektu "Łączy nas wspólna historia". Na rekonesans pojechaliśmy w 2004 roku. O tej podróży napiszę wieczorem. Teraz z wnusią Alusią idę na spacer (jestem w Warszawie).
Edward
(cdn)

[el1948]

"Kresowa opowieść" - kulisy(2)

Na spotkanie mające odpowiedzieć na pytanie, czy projekt "Łączy nas wspólna historia" trafia na przychylny grunt, nasz ukraiński przyjaciel Kola, zaprosił dyrektorów szkół w Kutach, Kobakach i Rybnie (w powieści Rybno nosi nazwę Rybaki) i burmistrzów dwóch z tych miejscowości. Trzema wysłużonymi Ładami przyjechało pięć osób i cztery półlitrówki. Kola dołożył piątą, a my szóstą. Impreza trwała do późnej nocy. Wódka znikała głównie za sprawą naszych gości, a pod koniec zrobiło się trochę niewyraźnie, kiedy pod jej wpływem jeden z uczestników naszej wycieczki zaczął domagać się od burmistrza Kobak zwrotu dwóch hektarów dębowego lasu. Sytuację udało się załagodzić, a kierowcy, z których każdy musiał mieć powyżej dwóch promili, odjechali dziurawymi, jak dobry szwajcarski ser, drogami przez kompletnie nieoświetlone miasteczko.
Pozdrawiam
Edward
(cdn)

[el1948]

Koleżanki i Koledzy!

"Kresowa opowieść", poprzez Wiedeń, dotarła kilka dni temu do Baku (Azerbejdżan), a wczoraj nawiązałem kontakt z szefową azerskiej Polonii, panią Olgą. Wyrażam nadzieję, że nasza korespondencja, którą niżej zamieszczam, pozwoli odpowiedzieć na niektóre z Waszych pytań.
Serdecznie pozdrawiam
Edward

 
PANI OLGA DO MNIE:

> Szanowny Panie Edwardzie!
> Dziękuje bardzo serdecznie za mail
> Nie wątpię że Pan trudził się nad tym dziełem tyle lat - informacja zawarta w obu tomach , to wielka monografia!
>  Ale wartość belletrystyczna ( mam na myśli wartość emocjonalną) nadaje specialny urok dla czytelnika.
> Nie powiedziałabym że 1 tom zawiera trudności jako lektura - przeczytałam jednym tchem!
> Przyznam się że ciężko było mi czytać brutalne miejsca w 1 tomie, ale przecież to było - to prawda...
> I tego nigdy ani darować, ani zapomnieć.
> U nas w Polonii kilka osób pochodzą z Wołyniu, opowiadały mi o podobnych przeżyciach, tym bardziej myślę że zorganizujemy  takie posiedzenie polonijne z omówieniem  "Kresowej opowieści"
> Mamy w Polonii też potomstwo zesłanców polskich do Kazachstanu,z 1939-1940 roku, z Ukrainy - na to wychodzi, że władza radziecka wysyłając polskie rodziny z Wołyniu, ocalila ich życie od groźniejszego  losu - mogli zginąć z ręki banderowców!
>  Pan napisał tak kapitalny trud, który jednocześnie czyta się jak opowieść kriminalna, dzięki czemu dużo czytelników z tych książek może skorzystać
>  Co do mnie, urodziłam się w Baku i przez całe życie tu mieszkam. W Polsce nigdy nie byłam. Dziadek mój pochodził z Grodna.
> Co do banderowców, ich rozkwit na Ukrainie na dzień dzisiejszy wzbudza ogólne oburzenie, jak u nas w Baku, tak również w Rosji
> Przede wszystkim pozycja Rządu polskiego powinna być inna
> Nikt z tych działaczy nie chce postawić kropki w tej sprawie
> Dziwna rzecz!
> Jeszcze raz serdecznie dziękuję, Panie Edwardzie za wielki trud - dzisiejsze pokolenie powinno wiedzieć historie prawdziwą, bez fałszu
> W tym Pana jest wielka zasługa
>
> Pozdrawiam z Baku
> Olga Jurzanina-Makowielska

 
  
JA DO PANI OLGI:
 
Szanowna Pani Olgo,
wczoraj króciutko odpowiedziałem na Pani list, bo czasu więcej nie miałem, ale do kilku spraw, o których Pani pisze chciałem się odnieść. Przede wszystkim jestem pełen podziwu i szacunku dla Pani i Pani Rodziców, za wręcz cudowne pielęgnowanie języka polskiego. Gdyby nie napisała Pani, że w Polsce nigdy nie była, to byłbym przekonany, że Ojczyznę odwiedza Pani regularnie. To doprawdy niecodzienna sytuacja. Znacznie częściej się zdarza, że Polacy po wyjeździe z kraju szybko 'zapominają' ojczystego języka i podkreślają tę niby nobilitację niby angielskim akcentem. Raz jeszcze wyrażam swój głęboki szacunek dla Pani i Rodziców.

Pisząc o trudnej lekturze I tomu powieści miałem na myśli te drastyczne sceny, o których Pani wspomina. Uważając, że nie wolno o nich nigdy zapomnieć, że trzeba prawdę tamtych dni popularyzować w imię szacunku dla ofiar i refleksji nad naszym aktualnym polskim 'piekiełkiem', wybrałem właśnie beletrystyczną formę przekazu. Wspomnień o kresowym ludobójstwie są tysiące, tylko mało kto do nich sięga. Od  lektury odrzucają skondensowane opisy scen tak brutalnych, że niemożliwych do dłuższej  intelektualnej percepcji.
W "Kresowej opowieści" tę brutalność starałem się neutralizować jej przeciwieństwem: miłością, przyjaźnią, poszanowaniem godności drugiego człowieka. Dlatego są w niej sceny miłosne, czasem dość odważne, są filozoficzne dialogi, ale i wewnętrzne monologi jej bohaterów.
Czytelnicy ocenią, czy te zamierzenia udało mi się zrealizować.

Zesłanie do Kazachstanu, to znowu ponury chichot historii. Niewyobrażalny dramat całych rodzin, przesiedlonych z dnia na dzień do nieprzyjaznych, obcych miejsc. Dramat pozostawienia dorobku wielu pokoleń, swojej ojcowizny, który jednak w ostatecznym rozrachunku, prawdopodobnie w wielu przypadkach, oznaczał wybawienie od okrutnej śmierci z rąk ukraińskich nacjonalistów. Tego losu uniknęli też ci, których wywieziono do przymusowych prac do Rzeszy. W mojej powieści takim człowiekiem jest sierżant Pytel. Tylko znowu los, w wielu przypadkach, okazuje się być dla tych ludzi okrutny. Jak bowiem odnaleźć sens życia, kiedy żona i dzieci zginęły na Wołyniu, czy w Galicji Wschodniej?

Do czego zdolny jest nacjonalizm w ogóle, można się przekonać z lektury "Michała", a współczesny ukraiński nacjonalizm bardzo mnie niepokoi. Nie tylko zresztą on. Każdy nacjonalizm, często mylony z patriotyzmem, jest złem, które należy piętnować i zwalczać w zarodku, nim przybierze postać i rozmiary niemożliwe do okiełznania. Drugą część "Julii" właśnie tej sprawie poświęcam.

Rozmowa o "Kresowej opowieści" w Baku, w gronie azerskiej Polonii? Pani Olgo, takich marzeń nawet nie miałem. Ogromnie się cieszę, że powieść zgromadzi Was razem i że porozmawiacie na ten trudny temat. Proszę napisać, kiedy będzie to spotkanie. Obiecuję myślami być wśród Was.

Szanowna Pani Olgo.
Jednym z patronów medialnych "Kresowej opowieści" jest Polskie Radio Katowice. Kresowym losom mojej rodziny i kulisom pisania powieści zadedykowało ono audycję i wywiad. Audycji można wysłuchać w archiwum Radia Katowice (data emisji: 25 lipca br.), a wywiad zamieściłem na Youtube:

http://youtu.be/G98nkBXgvZk

No i wspomniany w poprzednim mailu reportaż w Tygodniku Powszechnym:

http://tygodnik.onet.pl/35,0,80651,powrot_nad_czeremosz,artykul.html

To na razie wszystkie medialne wzmianki o mojej ukraińskiej przygodzie.
Serdecznie Panią pozdrawiam

[el1948]

"Kresowa opowieść" - kulisy(3)

Po tym mocno zakrapianym spotkaniu i jazdą po wertepach w kompletnych ciemnościach, wszyscy nasi ukraińscy rozmówcy szczęśliwie dojechali do domu. My natomiast, już w drodze powrotnej do Polski, mieliśmy spotkanie bliskiego stopnia z ukraińską milicją (tak, na Ukrainie nadal jest milicja).
Wiedzieliśmy przed wyjazdem, że obcokrajowców ukraińscy stróże prawa skubią niemiłosiernie z byle powodu i bez powodu, ale jakoś udawało się nam uniknąć mandatów.
To było w Stryju. Duże rondo, chyba z 50 metrów średnicy, łączące cztery, może pięć dróg. I pusto. Kompletnie żadnego pojazdu. Na rondo wjechaliśmy powoli i skierowaliśmy się na Drohobycz. Samochód milicyjny stał przy tej właśnie drodze. Lizak, zjazd na pobocze i dokumenty kierowcy.
- Dlaczego nie zatrzymaliście się przed wjazdem na rondo?
- Bo nie było znaku STOP - kierowca odpowiedział zgodnie z prawdą.
- Ale do wczoraj był! Samochód wpadł na niego i dlatego go nie ma. Płacicie 50 $!
Naciąganie w tak czystej postaci, że o bardziej wymowny przykład trudno. Po prostu bezczelność. Zwyciężył jednak pragmatyzm, a w konsekwencji milicjant. Było piątkowe popołudnie, w perspektywie wolna sobota i niedziela. Nie można było wykluczyć, że przy odmowie przyjęcia mandatu zacznie się drobiazgowa kontrola pojazdu, w której musi się coś znaleźć. Konsekwencją może być zatrzymanie dowodu rejestracyjnego i niejasny logistyczny los kilkunastu umęczonych, 8. dniowym pobytem na Ukrainie, osób.
Skończyło się na 18 dolarach, bo tylko taką niewielką sumę kierowca przezornie miał w portmonetce.

Pozdrawiam
Edward
(cdn)

[RaKaR-szef forum]

Oto, dlaczego interesowałem się tamtymi stronami. Bo, stamtąd wyrastają moje korzenie. Choć, jeżeli głębiej pogrzebać, to z krakowskiego. Rodziców ojca nie znałem, bo w czasie wojny zginęli, ojca mamy zamordowali upowcy, babcię z wujkiem Sowieci wywieźli nad Morze Azowskie. Najstarszy stryj został na ojcowiźnie, by pilnować "swojego", później kołchozowego. Drugi stryj osiedlił się w Przemyślu. Inni krewni znaleźli miejsce w Oleśnicy, Wrocławiu i innych miejscowościach. Mój ojciec z mamą mógł wybrać Zieloną Górę, ale splot zdarzeń sprawił, że znaleźli się na Warmii (mama znalazła tu brata, który uciekł spod topora banderowców i znalazł się w wojsku USA). Kiedyś utrzymywaliśmy kontakty, nawet w ciężkich czasach pomagali. Dziś, gdy rodzice nie żyją, nie ma tego ogniwa. Teraz, póki my żyjemy, nasze dzieci czasami się odwiedzają, ale nie tak, jak my.

Mój brat, którego w ciężkich czasach pomagał wychowywać bezdzietny stryj, do starszego stryja w Dmytrowicach jeździł na rowerze. Mama urodziła się w Gródku Jagiellońskim, tam dorastała, potem z rodziną znalazła się w Sądowej Wiszni. Saga rodu raKara, gdyby ją spisać, byłaby ciekawa, ale czy dla dzisiejszego pokolenia? Mam wykres drzewa genealogicznego, sporządzonego przez kuzyna z Francji, sięgający końca XVII wieku. Dziś, już mnie te sprawy niezbyt interesują. Dla mnie ważniejsze jest spokojne wyjaśnianie zaszłości, i żadnych rozrób, konfliktów.

[Leszek12]

Edward; zawsze czekam na dalszy odcinek/ przypominają mi się czasy młodości gdy kupowałem Gazetę by przeczytać
 dalszy ciąg     drukowanej powieści.Załatwione zakupi biblioteka tą pozycję.
ZOMO'82-89

[el1948]

Edward; zawsze czekam na dalszy odcinek/ przypominają mi się czasy młodości gdy kupowałem Gazetę by przeczytać
 dalszy ciąg     drukowanej powieści.Załatwione zakupi biblioteka tą pozycję.
ZOMO'82-89

Fajnie, że biblioteka zakupi "Kresową opowieść". Po przeczytaniu podziel się opinią na jej temat.
Fragmentów powieści publikować nie będę, natomiast co jakiś czas będę zamieszczał na forum krótkie historyjki z kulisów jej powstawania.
Edward

[el1948]

 Saga rodu raKara, gdyby ją spisać, byłaby ciekawa, ale czy dla dzisiejszego pokolenia?

Władku,
w tym zdaniu dotykasz problemu, z którym musiałem się zmierzyć przy pisaniu "Kresowej opowieści". Jak przedstawić to, co pod koniec wojny miało miejsce na Kresach, aby czytelnik nie zrezygnował z lektury przerażony ogromem i okrucieństwem zbrodni. Zdecydowałem się na beletrystykę, a zrobiłem to z kilku powodów.

Po pierwsze, wspomnień są tysiące, a współczesnych powieści nie znam. Nie twierdzę, że ich nie ma, ale ja o nich nie słyszałem, a "Łuny w Bieszczadach" Gerharda, to już prawie zamierzchła przeszłość. Prawdopodobnie "Kresowa opowieść" wypełnia beletrystyczną niszę w prezentowanej na jej kartach tematyce. Wydaje się, że skoro są tysiące wspomnień, to dramat Polaków powinien być powszechnie znany. Tak jednak nie jest, a powód jest oczywisty: w latach 1943/44 ukraińscy nacjonaliści dopuścili się tak strasznych zbrodni, że średnio, a nawet mało, wrażliwy człowiek nie przebrnie przez ich opisy. Beletrystyka pozwala na pokazanie szerszego tła, często bardzo interesującego, a przez to częściowo neutralizuje traumę czytelnika.

Po drugie wspomnienia, czy nawet saga, to jakby dokumenty, w których występują prawdziwe postaci pod prawdziwymi nazwiskami, a to mocno ogranicza formę opisu czyniąc go mniej ciekawym. Jeśli np. odkurzając dokumenty posiadłem wiedzę, że mój dziadek miał pozamałżeński romans, i wiem, że w rozmowach rodzinnych nigdy się o tym nie wspominało, to pisząc sagę albo ten fakt pominę, albo wywołam niezły rodzinny ferment. W powieści, bazując na tej skrywanej rodzinnej tajemnicy, mogę pójść znacznie dalej. Nie dość, że romans mojego bohatera ujrzy światło dzienne, to jeszcze bedę mógł napisać o jego pikantnych aspektach. Tania sensacja? Tabloidyzm? Nie, wyjście naprzeciw ludzkiej ciekawości, może marzeniom. Bo czytelnik utożsamia się często z poznawanymi na kartach powieści osobami. Może właśnie dlatego "50 twarzy Grey'a" tak dobrze się sprzedaje?

W "Kresowej opowieści" są romantyczne miłości, jest delikatność i czułość, ale nie musiałem ich wymyślać. One były we wspomnieniach, bo rozmowy z ludźmi, którzy przeżyli dramat Wołynia i Galicji Wschodniej tak prowadziłem, aby nie tylko o tej tragedii była mowa. Ten romantyzm, miłość i delikatność, to chwiejna kładka, pod którą jest spieniona, głęboka i brudna woda zbrodni UPA. Idąc po tej kładce tę wodę się widzi i na tym mi najbardziej zależało. Czy to zainteresuje współczesne pokolenie? Nie wiem, ale może?

Pisz, Władku. Tych kilka zdań o losach Twojej rodziny pokazuje, że fabuła może być bardzo interesująca. Ale moim skromnym zdaniem - fabuła beletrystycznej powieści.
Pozdrawiam
Edward

[RaKaR-szef forum]

Pisz, Władku. Tych kilka zdań o losach Twojej rodziny pokazuje, że fabuła może być bardzo interesująca. Ale moim skromnym zdaniem - fabuła beletrystycznej powieści.

Jak to się mówi, mam otwarty charakter. Od czasu do czasu robię tu wrzutki o sobie, o mojej rodzinie, w zależności od poruszanych tematów. Takich rodzin Zza Buga, o podobnych losach, były tysiące. Dla mojego pokolenia były to historie dość prozaiczne, osłuchane, przynajmniej w moim otoczeniu.
O tym, że można interesująco napisać o swoim życiu, otoczeniu, niech posłuży opowieść J. Rybińskiego "Słońce na miedzy". Autor, rocznik mojego ojca (1912) wychował się na wsi, na dzisiejszym pograniczu Polski i Białorusi. Z tej wsi 'wyrwał się' i skończył Szkołę Orląt, ale powrócił, i ze swadą i dużym poczuciu humoru opisuje obyczaje międzywojnia. Polecam.
Na literata nie pretenduję, choć mój kolega, znany tutejszy dziennikarz, mój rówieśnik, opisuje moje miasto w swoich wspomnieniach. Nie tylko on, ale też znany architekt oraz "inżynier dusz", który opisywał w gazecie 'przemyślenia przy kufelku', a nawet znany poeta uważają że miałbym o czym napisać. Spotykamy się w moim klubie, teraz rzadziej, m.in. wspominamy.
Dziś, bardziej mnie interesują losy współczesnych, zubożenie, emigracja młodych, marazm. Nie wiem, czy ktoś przeczytał wywiad z Karolem Modzelewski (podałem link w wątku ZUS ...), a jest głos człowieka o wielkim autorytecie, bojownika o dzisiejszą wolność, a jego głos ma wagę.
Wczoraj i dziś uczestniczę na/w warsztacie na temat „Głos organizacji pozarządowych w programowaniu Regionalnych Programów Operacyjnych na lata 2014-2020 – województwo warmińsko-mazurskie” , gdzie walczę o zapis dot. ochrony zdrowia. Zapewniam, bardzo po macoszemu traktują tę dziedzinę. W tzw. międzyczasach" biegam do lekarzy - wczoraj otolaryngologa, dziś diabetolożkę.
Przeszłość dla przyszłości. Jak wspominał mój ojciec, wspólczesna postępująca bieda, przepaść w poziomach życia "usytuowanych" i nędzarzy, przypominają okres przedwojenny, choć 'przekłamywacze' historii pokazują ten czas, jako pełny romantyzmu, sielanki, ba, nawet stawiają za wzór.

[el1948]

Przeszłość dla przyszłości. Jak wspominał mój ojciec, wspólczesna postępująca bieda, przepaść w poziomach życia "usytuowanych" i nędzarzy, przypominają okres przedwojenny, choć 'przekłamywacze' historii pokazują ten czas, jako pełny romantyzmu, sielanki, ba, nawet stawiają za wzór.

Mam nadzieję, Władku, że "Kresowa opowieść" obroni siebie i mnie przed posądzeniem o przekłamywanie historii. Fragment Twojego posta cytuję jednak z innego powodu.
Był rok 2009 i na Ukrainie wybuchła epidemia świńskiej grypy. Jednym ze środków mających chronić przed infekcją były maseczki, ale tam ich nie było. W Polskce ruszyła akcja wysyłania tego towaru na Ukrainę. Równolegle z nią, na wschód ruszyli handlarze. Głośny był przypadek złapania dwóch z nich, którzy we Lwowie sprzedawali maseczki po 10 zł (u nas kosztowały ok. 0,60 zł). Mama i ja, wysłaliśmy do Rybna, wsi, która w powieści nosi nazwę Rybaki, 400 maseczek. Po jakimś czasie mieszkańcy tej wsi przysłali list, w którym podziękowali za maseczki i stwierdzili, że bardzo się im przydały. Na koniec tak napisali:
"Drodzy Polscy Przyjaciele. Aby była przyszłość, nie można zapominać o przeszłości i Wy nam w tym pomagacie".
Dla mnie, biorąc pod uwagę wszystkie historyczne polsko-ukraińskie uwarunkowania, to jedne z najpiękniejszych słów.
Edward

[RaKaR-szef forum]

Używając słowa, " 'przekłamywacze' historii pokazują ten czas, jako pełny romantyzmu, sielanki, ba, nawet stawiają za wzór", miałem na myśli historyków, np. z IPN, polityków, rodzących się nacjonalistów. W moim klubie można spotkać ludzi o różnych orientacjach politycznych, społecznych, religijnych. Zaiste, trudno jest nie reagować na słowa, kiedy bzdety, bez minimum refleksji wypowiada młody wykładowca historii na uniwerku. Jeżeli twierdzi on, że w czasie II Wojny gospodarka na obszarach Polski, pod przewodnictwem wspaniałych Niemców, była na wyższym poziomie, jak dziś, to ja nie wiem. Jak jeszcze dodał, że pieniądz tzw. młynarka miały większą wartość niż dziś, to sorry. A przed wojną, burdy na uczelniach wywoływane przez ortodoksyjnych nacjonalistów, to były demokratyczne działania, to nic, jak zignorować takiego (delikatnie napisałem). Jaką wiedzę taki przekazuje młodzieży.

[el1948]

O powodach powstania "Kresowej opowieści" już w tym wątku wspominałem. Dwa tygodnie temu, o to samo zapytała mnie redaktorka z Gazety Wrocławskiej. Na podstawie telefonicznego wywiadu chciała napisać krótki 'news' do dodatku poświęconego sprawom gmin sąsiadujących z Wrocławiem. Przesłałem jej potrzebne materiały i w kilka godzin powstał tekst opublikowany na łamach ww. Gazety. Nie zostałem poproszony o autoryzację, dlatego prostuję nieścisłości, które się w nim znalazły.

1. '... nowa książka ...' sugeruje, że już coś wcześniej napisałem. Tak nie jest, a później użyte słowo 'debiut', to właściwie określenie.

2. "Kresowa opowieść" nie opowiada o zbrodni wołyńskiej, ale wschodnio-galicyjskiej. Wołyń od Pokucia dzieli ponad 300 km, ale problem zbrodni UPA i tam i tutaj był ten sam.

3. Właściwy tytuł, to "Kresowa opowieść", a nie "Kresowe opowieści"

4. Nie zaczytuję się godzinami w histori p-u. To już przeszłość.

http://obornikislaskie.naszemiasto.pl/artykul/1994432,kresowe-opowiesci-nowa-ksiazka-edwarda-lysiaka,id,t.html

Edward

ps.
Wieczorem będę znał aktualny poziom PSA, więc w ciągu dnia trochę podświadomych emocji doświadczę.

[el1948]

"Kresowa opowieść" - kulisy (4)

Na Zachodniej Ukrainie byłem w latach 2004, 2005, 2008 i 2011. Chociaż pierwszy wyjazd był rekonensansowy - jechaliśmy do znanych z opowiadań miejsc, ale nieznanych ludzi - to już wtedy zostaliśmy zaproszeni do szkoły w Rybnie (w powieści ta wieś nazywa się Rybaki). I prosę sobie wyobrazić nasze wzruszenie, kiedy szkolna młodzież powitała nas chlebem i solą. Nie spodziewaliśmy się tego. Jakże daleko odbiegała ta scena od powszechnych wyobrażeń o wzajemnym traktowaniu się Polaków i Ukraińców. A później był występ artystyczny. Dla nas. Tak było zresztą za każdym razem, kiedy spotykaliśmy się z nauczycielami i uczniami.
http://youtu.be/Is1a8qBy6JE
Pozdrawiam
Edward

22 miesiące po RP PSA nadal < 0,05!

[hydraulik154]

Pozdrawiam Edward ,
Przeczytałem "Kresową opowieść" . Jestem pełen rozterek : czy nacjonalizm zawsze musi nieść ze sobą zło ? Chciałbym żyć między dobrymi nacjonalistami - czy ja już nie mam złych intencji ?
Edward pokazał , że NKWD mogło mieć ludzkie odruchy w obronie ludzi nawet wrogich komunizmowi . Ale to nie umniejsza zbrodni NKWD .
Pozdrawiam - Jan

[RaKaR-szef forum]

Edwardzie, powoli czytam Twoją powieść. Jestem pod wrażeniem ogromu pracy, jaką musiałeś wykonać, by napisać dwa tomy. Porównanie jej (powieści) do harlequina, jest przestępstwem.
Pewnie będę miał pytania. Na początek pierwsze:

1. Czy zmieniłbyś coś w tej powieści?

[el1948]

Pozdrawiam Edward ,
   Przeczytałem "Kresową opowieść" . Jestem pełen rozterek : czy nacjonalizm zawsze musi nieść ze sobą zło ? Chciałbym żyć między dobrymi nacjonalistami - czy ja  już nie mam złych intencji ?
   Edward pokazał , że NKWD mogło mieć ludzkie odruchy w obronie ludzi nawet wrogich komunizmowi . Ale to nie umniejsza zbrodni NKWD .
Pozdrawiam - Jan

Tak, nacjonalizm zawsze niesie ze sobą zło.  Dlaczego marzy Ci się życie wśród 'dobrych nacjonalistów'? Jeśli ktoś kocha swoją ojczyznę i szanuje inne nacje, to jest zwykłym patriotą. Czy nie lepiej żyć wśród takich ludzi?

NKWD nie miało ludzkich odruchów. W tamtej rzeczywistości sprzyjało Polakom tylko dlatego, że miało razem z nimi wspólnego wroga - Ukraińską Powstańczą Armię.
W "Julii" jest taki fragment przesłuchania Anny, siostry Michała Jakubowskiego:

"- Nie chcę wracać do tych wspomnień. To są bardzo bolesne przeżycia - Anna zamilkła zmęczona rozmową, jednak po chwili mówiła dalej.
- W 1991 roku Michał napisał podanie do Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w sprawie przyznania uprawnień kombatanckich. W czasie rządów komunistów nie chciał o to prosić, był jednak pewien, że po 1989 roku pozytywne załatwienie jego prośby będzie zwykłą formalnością. No i się przeliczył. Odmówiono mu. Kiedy odwołał się od tej decyzji, to poprosili go o osobiste stawienie się w urzędzie. Brat w swojej naiwności sądził, że wszystko będzie po jego myśli, ale nie było.
[justify]- Jak pan śmie! – krzyczał kierownik urzędu. - Pańska bezczelność przekracza wszelkie granice! Chce pan uprawnień kombatanckich za służbę w NKWD, w zbrodniczej organizacji! Proszę natychmiast stąd wyjść! [/justify]
- Michał był załamany i rozżalony, bo Polsce służył wiernie. Narażał życie swoje
i rodziny, a jakiś urzędniczyna śmiał go zwymyślać i wyrzucić za drzwi – po policzku kobiety spłynęła łza".

Chociaż "Kresowa opowieść" jest beletrystyką, to powyższy fragment jest dokładnym opisem rzeczywistej sytuacji.

Pozdrawiam
Edward

[el1948]

Edwardzie, powoli czytam Twoją powieść. Jestem pod wrażeniem ogromu pracy, jaką musiałeś wykonać, by napisać dwa tomy. Porównanie jej (powieści) do harlequina, jest przestępstwem.
Pewnie będę miał pytania. Na początek pierwsze:

1. Czy zmieniłbyś coś w tej powieści?

Nie, Władku, niczego bym nie zmienił. Może niektóre rozdziały próbowałbym napisać lepiej, ale nic więcej.
Pierwsza wersja "Michała" powstała w roku 2007, po pięciu latach pracy. Od tamtej pory, aż do marca 2013, kiedy maszynopis oddałem do Wydawnictwa, ok. 30 razy przeprowadzałem redakcję całego tekstu. Każda z tych redakcji to właśnie zmiany - czasem nieduże, ale czasem dość zasadnicze. Więc wszystko, co mógłbym zmienić, to zmieniłem. Nie twierdzę, że fabuła powieści jest idealna, ale ja nie jestem już w stanie jej poprawić.

Ogrom pracy? Tak, nie zaprzeczam. Zabrałem się jednak za tak trudny i jednocześnie delikatny temat, że nie mogłem odwalić fuszerki. Z niecierpliwością oczekuję pierwszych recenzji. Podzielę się nimi z Wami, niezależnie od tego, jakie one będą.

Pozdrawiam
Edward

[RaKaR-szef forum]

Jak przeczytam I tom, to będę mógł coś powiedzieć o fabule.
Chcę zapytać o opisy przyrody, usytuowanych w niej miejscowościach. Opisujesz je bardzo drobiazgowo, w ramach wprowadzenia. Osobiście, mam taki nawyk od wczesnego uprawiania czytelnictwa, że przydługie opisy pomijam, czytam rozgrywającą się akcję. Mnie, jako czytelnikowi, łatwiej jest przyswoić opis, np. rzeki i osiadłych tam miejscowości, jeśli przeplatane są ilustracjami. Jak ich nie ma, a w dalszej części akcja odbywa się w opisanej wcześniej scenerii, powracam do opisu, by lepiej zrozumieć akcję. Np. pamiętam powieść "Rudy Orm". W pewnym rozdziale akcja rozgrywa się nad Dnieprem. Wtedy jeszcze nie wiedziałem, co to są porohy, ale dzięki niedużym rysunkom, zrozumiałem. Wiem, że wynajęcie rysownika, podniosłaby cenę książki.
Następne pytanie dotyczy obyczajowości, używanych narzędzi, wykonywanych prac, robót. Opisujesz żniwa, koszenie i wiązanie pszenicy. Przedstawiasz tam, że kiście, naręcze pszenicy wiązano powrósłami z tych samych źdźbeł.
Wiesz, że pochodzę ze wsi, a moi rodzice i sąsiedzi z tamtych stron. Jeden z Wołynia, drugi spod rumuńskiej granicy. Wszyscy oni wiązali pszenicę w snopki powrósłami ze słomy żyta. Uważano, że pszenica jest tak szlachetna, że szkoda tracić ziarna pszenicy, wiążąc kłos na kłos.
2. Pytanie - skąd czerpałeś informacje o wykonywanych czynnościach dnia codziennego?

[el1948]

Powrósła były i pszeniczne i żytnie. Wiem to i z opowiadań Babci i z własnych doświadczeń. Żyto zwykle osiągało większą wysokość niż pszenica, a powrósła z niego były bardziej elastyczne, ale miały tę wadę, że należało je wcześniej przygotować, a poza tym przy omłotach (wtedy cep i/lub kierat) istniało niebezpieczeństwo 'skażenia' materiału siewnego.

Informacje pozyskiwałem z wielu źródeł. Bibliografia powieści, to 66 pozycji, a i tak nie wymieniłem wszystkich.

Ja również miałem wątpliwości, czy oba tomy rozpoczynać opisem przyrody, obrzędów, obyczajów, wierzeń itp. Jednak wydawcy uważali tę część za wartościową, więc została.

[el1948]

"Kresowa opowieść" - kulisy (5)

Akcja powieści toczy się w Kutach i okolicznych wsiach na Pokuciu. To kraina, ze stolicą w Kołomyi, której granice wytyczają Karpaty, Prut i Czeremosz. Na wschód od Prutu (953 km długości), nad dopływami środkowego Dniestru (1352 km długości) leży Podole. Z lekcji historii i sienkiewiczowskiej Trylogii pamiętamy dwie nazwy: Chocim i Kamieniec Podolski. To miejsca odległe od Kut o 150-180 km, ale byliśmy i tam. Dzisiaj zapraszam do Chocimia:

http://youtu.be/tBzqDBGKe6s

[el1948]

"KRESOWA OPOWIEŚĆ"
=== KONKURS ===
Regulamin
Konkurs jest dla wszystkich, którzy nie czytali wydania książkowego lub maszynopisu powieści.
Nagroda dla zwycięzcy:
Egzemplarz "Kresowej opowieści" ("Michał" + "Julia"), wysłany na adres podany w PW.
W przypadku równej liczby punktów będzie pytanie dodatkowe, a wygra ta osoba, która pierwsza udzieli poprawnej odpowiedzi.
Pytania będą pojawiały się na forum co ok. 5 dni, w okresie 2-31 października. Czas na odpowiedź: 3 dni, wliczając w to dzień publikacji pytania.
Koniec regulaminu

Pobawmy się wspólnie - życie daje tak mało okazji do zabawy i beztroski!
Edward

Pytanie nr 1 (można zdobyć 1 pkt.)

Do 1939 roku Polska graniczyła z Rumunią. Nasze Pokucie (południowa część województwa stanisławowskiego), od rumuńskiej Bukowiny oddzielał Czeremosz.
Granica nieodmiennie kojarzy się z przemytem. Tam i wtedy on także miał miejsce.
Głównie jaki towar, dodam, że w dużych ilościach, był przemycany z Bukowiny na Pokucie?

[el1948]

Już prawie doba mija od publikacji posta nr 117 i cisza, żadnej odpowiedzi na pytanie w nim zawarte. No to mała podpowiedź:

Na Pokuciu mówiło się, że przemycany z Bukowiny towar trafiał nawet do zakładu E.Wedla w Warszawie. Co to mogło być?

[zosia bluszcz]

Strasznie jestes niecierpliwy, Edwardzie.
Obstawiam orzechy laskowe.

[hydraulik154]

Orzeszki pistacjowe
-Jan